Femme fatale 2:the return

Επιλογος

3 χρόνια μετά . Μιλανο .
«Είσαι απαράδεχτος ! Πραγματικά Νίκολας !»
« εγώ είμαι απαράδεκτος; Ή εσυ που ξενοκοιτάς παντρεμένη γυναίκα ! Και ο άλλος ο μαλακας δεν βλέπει πως φοράς βέρα γαμωτο μπυ ! Έπρεπε να του είχα σπάσει τα μούτρα .»
« Τωρα γίνεσαι εντελως παρανοϊκός ! Δεν ξενοκοιταξα!» Του είπε φωνάζοντας καθώς πέταξε στον καναπέ το τσνατακι της . Η ανάσα της Ακουγόταν παντού στον χώρο . Ήταν γρήγορη και νευρική . Ήξερε πως κάτι τέτοιο θα γινόταν , γι αυτό και είχε ενδιασμους για το εάν έπρεπε να τον βγάλει έξω για να του ανακοινώσει αυτό που ήθελε . Φυσικά οι φόβοι της επαληθεύτηκαν από την πρώτη κιόλας στιγμή που πάτησαν το πόδι τους εκεί . Ο Νίκολας πήγε να βρίσει τον σερβιτόρο επειδή καταλαθος της είχε πιάσει το χέρι αφηνοτας τους καταλόγους , μετά της έκανε ένα σωρό σχόλια για το ντύσιμο της και στο τελος αυτό .
« α ναι ; Και το ακριβώς έκανες μαζί με εκείνον έξω από τις τουαλέτες ; Για να μην πω τι κάνατε μέσα !»
Τα μάτια της πέταξαν φωτιές στο άκουσμα των όσων ξεστόμισε . Δίχως να το σκεφτεί παραπάνω τον χαστούκισε με όλη της την δύναμη , προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυα που απειλούσαν α τρέξουν από τα μάτια της . Την πλήγωνε η έλλειψη εμπιστοσύνης που της είχε . Στην δουλειά της έτρεμε μήπως εμφανιζόταν και την έπιανε με κανέναν ασθενή που θα τον οδηγούσε πάλι σε λάθος συμπεράσματα και τρέλα σενάρια . Αντιθέτως εκείνη ποτέ δεν είχε πάει από το γράφειο του , δεν είχε κάνει σχόλια για την γραμματέα του ούτε ρωτούσε με ποιον συναναστρεφόταν κάθε μέρα . Ήταν η δίκη του δουλειά , ο δικός του χώρος και το σεβόταν απολύτως . Εξ άλλου γνώριζε πόση αγάπη της είχε , και πως δεν ήταν ποτέ του τόσο ανήθικος ώστε να την απατά πίσω από την πλάτη της . Δεν γα την κρατούσε με το ζόρι δίπλα του εάν την είχε βαρεθεί . Ο Νίκολας δεν ήταν έτσι .
Δεν μπορούσε όμως να καταλάβει αυτή την υπερβολική συμπεριφορά του . Τον τελευταίο χρόνο που είχαν γυρίσει ζήλευε τόσο πολύ που σε λίγο θα της έβαζε κοριό φια να ξέρει που είναι κάθε λεπτό .
« Πάψε .. ΠΑΨΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΡΚΕΤΑ ! Τόσο καιρό κάθομαι και ανέχομαι τις τρελές σου κρίσεις ζήλειας αλλά όλα έχουν ένα όριο ! Δνε σου επιτρέπω να προσβάλεις την πίστη και την τιμή μου ! Πως μπορεί να αμφιβάλεις για εμένα ;! Που τρία χρόνια που είμαστε παντρεμένοι ούτε αρσενικό κουνούπι δεν έχω πλησιάσει ;! Που πάντα προσπαθώ να μην προκαλώ για να μην έχει να λέει ο κόσμος ! Που στέκομαι δίπλα σου στα πάντα ! Ποσό θα σου πάρει για να καταλάβεις πως σε αγαπώ μέχρι να πεθάνω Νίκολας ;! Κουραστικά !»
« τ.. τι εννοείς ;»
Η Σελινα ξεφυσιξε κάνοντας ένα απαλό μασάζ στο μέτωπο της . Δνε έπρεπε να συνχιζεται με αυτόν τον τρόπο όμως την είχε φτάσει στα άκρα . Ποτέ της δεν είχε δώσει το δικαίωμα για να την πει άπιστη και εύκολη . Πίστευε πως και ο Νίκολας το είχε καταλάβει πως ποτέ δνε θα τον κορόιδευε στα μούτρα . Μάλλον είχε κάνει ένα τρομερό λάθος .
« εννοώ πως καλύτερα βα το τελειώσουμε όλο αυτό Νίκολας . Κουραστικά να φοβάμαι να βγαίνω έξω μήπως και κάποιος τύχει να ρίξει το βλέμμα του πάνω μου ! Κουραστικά να με ρωτάνε κάτι και εσυ να νομίζεις πως πηδιόμουν στις τουαλέτες ! Νιώθω πνιγμένη μέσα σε όλο αυτό ! Εγώ σε αγαπώ και εσυ ..»
δεν άντεξε άλλο η φωνή της έσπασε . Τον τελευταίο καιρό είχε γίνει υπερευαίσθητη , και δεν μπορούσε να ελέγξει με τίποτα την διάθεση και τις ορμόνες της . Προσπαθούσε πάντα να το κρύβει από τον Νίκολας τώρα όμως της ήταν αδύνατον . Τα πρώτα δάκρυα κύλισαν από τα μάτια της και ένας λυγμός δραπέτευσε από τα χείλη της . Η εικόνα της τον έκανε να σπάσει . Πως μπορούσε να την κάνει να κλαίει ; Να πονάει και να νιώθει φυλακισμένη δίπλα του ; Πως ενώ προσπαθούσε να της δείξει την αγάπη του πάντα την έκανε να νιώθει άσχημα . Ξεφυσιξε αγανακτισμένος με τον εαυτό του . Δεν ήθελε να ζηλεύει , δεν του άρεσε αυτό το πράγμα . Όμως η Σελινα του έβγαζε άγνωστες πτυχές του εαυτού του στην επιφάνεια . Δεν ήθελε να την κοιτάζει κανεις , να την αγγίζει κανεις , να μην της μιλάει κανεις . Φοβόταν τόσο πολύ πως θα έβρισκε κάποιον καλύτερο του , κάποιον που θα ήξερε να την αγαπά σωστά και θα τον άφηνε . Αυτοί ήταν οι εφιάλτες του τον τελευταίο καιρό που είχαν έρθει πίσω στην Ιταλία και είχε απορροφηθεί από την δουλειά του . Και όλη αυτή η φοβία έβγαινε σε αδικαιολόγητες εκρήξεις θυμού .
Πέρασε τα χέρια του πάνω από το πρόσωπο ότου για να συνέλθει και έκανε να την πλησιάσει . Η καρδιά του χτυπούσε τόσο γρήγορα . Ήξερε που ήθελε να το πάει η Σελινα . Το ήξερε πως δεν θα ανεχόταν για πολύ ακόμη αυτή την κατάσταση . Είχε γεννηθεί ελεύθερη . Και ποτέ δνε θα επέτρεπε σε κανέναν , όσο και εάν τον αγαπούσε να της στερήσει την ελευθερία της . Και σίγουρα πχι στον ίδιο .
Την αγκαλιάσει τρυφερά , και εκείνη δεν αντιστάθηκε , έχωσε το κεφάλι της στο στέρνο του γονατίζοντας μαζί του στο πάτωμα . Άρχισε να χαϊδεύει απαλά τα μαλλιά της χωρίς να της πει κουβέντα . Ήξερε πως έπρεπε να την άφησε να ξεσπάσει . Το είχε ανάγκη , ήταν πιεσμένη από όλη αυτή την κατάσταση . Μάλιστα απορούσε πως δνε είχε ξεσπάσει ήδη . Είχε ξεπεράσει κάθε όριο με την υπομονή της . Του άξιζαν μόνο τα χειρότερα . Δεν ήθελε να την χάσει όμως δνε θα τολμούσε να την κρατήσει κε την βία κοντά του . Έπρεπε να το αποδεχθεί πως εάν ήθελε να φύγει , έπρεπε να την αφήσει να το κάνει . Όσο και εάν τον πονούσε . Τα τελευταία χρόνια της ζωης του ήταν και τα πιο ευτυχισμένα . Ο γάμος τους ήταν απλός και σε πολύ στενό κύκλο , ακριβώς έτσι οπως άρεσε και στους δυο . Αποφάσισαν να μείνουν στην Μαλτα μέχρι η Σελινα να καταφέρει να πάρει μετάθεση κάπου στην Ιταλία , και έτσι επέστρεψαν στο μιλανο δυο χρόνια μετά . Πλέον έπρεπε να πηγαίνει και ο ιδιος στο γραφείο , έχασε τον έλεγχο του πάνω της και αυτό τον τρελαίνε. Και μόνο η ίδιες ότι κάποιος θα την άγγιζε με τον ίδιο τρόπο οπως εκείνον τον εξαγρίωνε . Έκανε λάθος όμως δεν μπορούσε κα να το ελέγξει . Ήταν εγκλωβισμένος μέσα στον ιδιο του τον φόβο , και αρνούνταν να παλέψει για να βγει από εκεί μέσα .
« γιατί μπυ το κανεις αυτό Νίκολας ; Δεν με αγαπά πια ;» Τον ρώτησε μέσα από τα κλάματα της ενώ προσπαθούσε να συνέλθει .
«Σσς μην το ξαναπείς αυτό μικρή . Σε αγαπώ όσο τίποτα άλλο ψυχή μπυ . Δεν ζω χωρίς εσένα .»
« ψέμματα ... όσοι αγαπούν έχουν εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον , δεν..»
«Φοβάμαι Σελινα ... αυτό είναι όλο , και γι αυτό ξεσπάσω έτσι .» Της παραδέχθηκε φιλώντας τρυφερά το κεφάλι της . Η ανάσα της άρχισε ήδη να ηρεμεί , μόνο εκείνος μπορούσε με ένα του φιλί να την ηρεμίσει έτσι .
« τι ..  τι φοβάσαι ;»
« είσαι τόσο γαμημενα όμορφη , τόσο καλή και αθώα , ένας σκέτος Άγγελος . Φοβάμαι πως θα σε κλέψουν από εμένα . Δεν ξέρω να δείχνω την αγάπη μου σωστά μικρή , δεν σου αξίζω ... κάποια μέρα θα βρεις κάποιον καλύτερο και θα σε χάσω ... και αυτό είναι που με κάνει να τρέμω .»
« ποτέ ! Με ακούς ; Ακόμη και εάν περάσουν χίλια χρόνια εγώ δνε θα θέλω κανέναν άλλον πέρα από εσένα Νίκολας ... σε αγαπώ οπως ακριβώς είσαι γαμωτο . Δνε θέλω καπιον που θα μου δείχνει την αγάπη του με λουλούδια και σαχλαμάρες .. θέλω κάποιον που θα ξέρω ότι με αγαπά και ΕΑΣ μην κατάφερνει να μου το δείχνει . Ξέρω πως με αγαπά Νίκολας δεν χρειάζεται να μου το αποδυκνειεις ...»
« πως γίνεται να είσαι τόσο υπέροχη ; Πως γίνεται να είμαι τόσο τυχερός που σε γνώρισα;»
Ένα μικρό γελακι ξέφυγε από τα χείλη της . Σήκωσε το κεφάλι της για να τον κοιτάξει και έμεινε να κοιτάζει μαγεμένη τα δυο του μάτια . Ο Νίκολας έκανε το ίδιο πριν σκύψει και την φιλήσει παθιασμένα , δείχνοντας της έτσι όλα όσα ένιωθε . Μπορούσε να μιλήσει με την γλώσσα του σώματος και αυτό θα έκανε .
Με γρήγορες κινήσεις την σήκωσε στα χέρια του μεταφέροντας την στην κρεβατοκάμαρα τους .
Έμεινε να την κοιτάζει για ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν αρχίσει να ξεκουμπωνεη ευλαβικά το φουστάνι της .
« Νίκολας ;»
« ναι μικρή μου ;»
« θέλω να με πηδήξεις άγρια , δείξε μου όσα νιώθεις σε παρακαλώ έχω ανάγκη να το νιώσω .»
« είσαι σίγουρη μικρή ; Νομίζω δεν θα περπατάς αύριο .»
« έχω ρεπό δε πειράζει .» Του είπε χαμογελώντας πονηρά , κάτι που τον έκανε να χάνει τον έλεγχο και να τρελενεται .διχως δισταγμό έβγαλε εντελως τα ρούχα πάνω από το κορμί της , και από το δικό του και άρχισε να την καταπατάει σκληρά όλη την νύχτα . Τα βογγητα της ήταν σαν μελωδία στα αυτιά του . Λάτρευε να ξέρει πως μόνο εκείνος μπορούσε να την κάνει να νιώσει έτσι . Πως μετά από όλα όσα είχαν τραβήξει ήταν δίκη του και μόνο δίκη του για πάντα .