Femme fatale 2:the return

Δεν εχεις δει τιποτα

«Περιμένω μια απάντηση Σελινα !» Η φωνή του ήταν σκληρή και απόλυτη . Με έκανε να αντριχιαζω , σαν να μου έκανε μαγικά δεν μπορούσα να αντισταθώ . Ξέρω όμως πως δεν μπορώ να του μιλήσω . Δεν μπορώ να του πω την αλήθεια . Πως θα τολμούσα να το ξεστομθσω ειδικά σε έναν ξένο σαν τον Νίκολας . Ξένος ήταν . Δεν λέω κάτι παράλογο δυο φορές τον έχω δει . Δνε τον εμπιστεύομαι . Κάτι μου λέει μέσα μου πως δεν πρέπει να το κάνω , ενώ την ίδια στιγμή κάτι άλλο με τραβάει στο σκοτάδι που πλαισιώνει τα μάτια του κι την ψυχή του . Σκέτη τρέλα .
Απεστρεψα το βλέμμα μου απευθείας . Δεν είμαι καλή στα ψέμματα όμως πρέπει να το κάνω . Ή να προσπαθήσω .
«Ένας ... ένας παλιός μου φίλος . Δεν μπορεί να καταλάβει ότι τελειώσαμε .»
Του είπα όσο πιο καθαρά μπορούσα . Το κορμί μου ακόμη έτρεμε από την συνάντηση μου με τον Νταβίντ .
Τα δάχτυλα του έπιασαν απαλά το πιγούνι μου . Το άγγιγμα του δνε θύμιζε σε καμία περίπτωση εκείνο του Νταβίντ . Ήταν κάτι διαφορετικό . Σήκωσε το πρόσωπο μου στο δικό του . Το βλέμμα του με κάρφωνε ήδη . Τα πόδια μου με τα βίας κατάφερναν να στηρίξουν το σώμα μου όρθιο . Γιατί έπρεπε να με επηρεάζει τόσο γαμημενα πολύ . Ήξερα όμως πως θα εμένα μακρυά του . Με κάθε κόστος . Ειδικά τώρα που επστρεψε ο Νταβίντ , τα πράγματα θα ήταν πολύ μπερδεμένα . Δεν έχω την ψυχική δύναμη να αντιμετωπίζω και τους δυο τους . Θα τον εκπαιδευσω μόνο και μόνο επειδή έχασα το στοίχημα , όμως τίποτα περισσότερο . Για την ώρα ξέρω ότι του είμαι ευγνωμον μου έκανε τον Νταβίντ να φύγει .
«Δεν είσαι καλή στα ψέματα μικρή .» Η φωνή του έκανε το δέρμα μου να αντριχιαζει . Τόσο βραχνή .
«Α...αλήθεια σου λέω .»
«Καταλαβαίνω ότι μπορεί να μην θες να μου πεις . Όμως Σελινα π τύπος δνε σε πλησίαζε με την θέληση του . Μίλησε σε κάποιον γι αυτό . Κι ας μην είμαι εγώ .» Το βλέμμα του μαλάκωσε , με κοιτούσε πλέον γλυκά . Λες και πραγματικά νοιαζόταν για εμένα . Όμως ήξερα πως δεν το έκανε . Να με ρίξει στο κρεβάτι ήταν η μόνη του επιθυμία . Και το χειρότερο ήταν πως ένιωθα ότι θα υπέκυπτα στην δίκη του επιθυμία με την θέληση μου ζ
«Δεν ...δεν είναι αυτό που νομίζεις .»
«Ναι ; Και για πες μου τι θα γινόταν εάν δεν ερχόμουν εγώ εδώ ;»
«Δεν .. δεν ξέρω .» Του παντησα ειλικρινά . Δνε ήθελα να φανταστώ τι θα μπορούσε να γίνει .
Όμως δεν γινόταν να του μιλήσω , ο Νταβίντ θα το μάθαινε κάπως και τότε θα καταστρεφόταν όλα .
«Σελινα ...»
«Ας το αφήσουμε εδώ Νίκολας ... σε παρακαλώ πολύ .»
«Καλώς . Ας είναι έτσι για την ώρα . Είσαι σίγουρα καλά ; Σε άγγιξε ;»
Με τράβηξε στην αγκαλιά του χαϊδεύοντας απαλά τα μαλλιά μου . Ένιωθα ασφαλής , την είχα ανάγκη .
«Όχι ... δεν ..δεν πρόλαβε να κάνει κάτι . Είμαι καλά .» Χαμογέλασα αχνα . Έπρεπε να φανώ πειστική . Το ίδιο θέατρο που έπαιζα στα 13 μου . Μόνο που μου φαινόταν δυσκολότερο με τον Νίκολας . Λες και εκείνος μπορούσε να διαβάσει τι σκέφτομαι , πως νιώθω, εάν τελικά του κεω ψέμματα ή την αλήθεια . Ήταν τρομαχτικό συναίσθημα και την ίδια στιγμή κάτι εντυπωσιακά όμορφο .
«Είσαι σίγουρη ; Τρεμεις .»
«Ταράχθηκα λίγο .. θα μου περάσει σε ευχαριστώ ..»
ψιθύρισα και απομακρύνθηκα από κοντά του . Δεν άντεχα να βρίσκομαι τόσο δίπλα του .
Το βλέμμα μου έπεσε στον επίδεσμο που διαγράφονταν κάτω από την λεπτή του μπλούζα . Ήξερα ότι εγώ το είχε προκαλέσει αυτό .
«Πονάει ;» Στην αρχή με κοίταξε μπερδεμένος όμως όταν του έδειξα το σημείο χαμογέλασε αχνα .
«Όχι μην ανησυχείς . Μου τις έδωσες για τα καλά όμως .» Είπε μεταξύ σοβαρού και αστείου . Δεν μπόρεσα να μην γελάσω .
«Δεν πας πίσω ξέρεις . Τρία πλευρά μπυ έσπασες .»
«Θα περάσει . Δνε σε έχω για γυναίκα που να κάθεται να κλαίει επειδή χτύπησε .»
«Δίκιο έχεις δεν είμαι έτσι .» Του είπα κοφτά . Έπρεπε να κρατήσω τις αποστάσεις μου .
«Γιατί ήρθες εδώ απόψε ; Δεν ήξερες ότι λείπαν όλοι ;»
«Το ήξερα . Για εσένα ήρθα . Θέλω να σε πάω κάπου .»
«Είναι για το ραντεβού στο στοίχημα ; Έπρεπε να με έχεις ενημερώσει . Εξάλλου δεν νομίζω πως κανένας από εμάς είναι σε θέση για ραντεβού . Ας το αφήσουμε ..»
το δάχτυλο του βρέθηκε πάνω στα χείλη μου κάνοντας με να σωπάσω . Το πρόσωπο του πλησίασε έντονα το δικό μου , τόσο πολύ που πίστευα ότι θα μου κόψει την ανάσα .
«Σσσσς ... μιλας πολύ το ξέρεις ; Δεν εινα για το ραντεβού μας αυτό . Θα περιμένω να νιώσουμε καλύτερα για να κανονίσω να πάμε κάπου . Απλώς ήθελα να σου δείξω κάτι .»
«Μέσα στη νύχτα ;»
«Είναι καλύτερα μέσα στην νύχτα .»
«Δεν .. δεν ξέρω .. οι γονείς μου μπορεί να γυρίσουν ανά πάσα στιγμή και θα ανησυχήσουν .»
«Μην βρίσκεις φθηνές δικαιολογίες . Ενήλικη είσαι οπου θες μπορείς να πας . Οι γονείς οστό πως ξέρουμε και οι δυο βρίσκονται σε αλλή πόλη απόψε , προφανώς και θα γυρίσουν αύριο .»
«Γιατί να θέλω να έρθω μαζί σου ;» Είπα σταυρώνοντας τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου .
«Γιατί πραγματικά αξίζει να το δεις και γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσω μόνη σου ενώ ξέρω ότι εκείνος ο ηλίθιος μπορεί να ξαναγυρίσει .»
«Μπορώ να προστατεύσω τον εαυτό μου !»
«Ναι το είδαμε αυτό . Που λίγο ακόμη και ...» έκοψε απότομα την πρόταση που ήθελε να πει αλλά καταλάβαινα που το πήγαινε . Είχε δίκιο προφανώς όμως δνε ήξερε πως θα συναινούσα σε αυτόν τον βιασμό . Έπρεπε να το κάνω .
«Καλά θα έρθω μαζί σου .» Του είπα απότομα και τον είδα να χαμογελάει νικητήρια . Προτιμούσα να είμαι μαζί του από το να είμαι όλη την νύχτα με τον φόβο ότι θα ξαναέρθει ο Νταβίντ .
Έπιασε το χέρι μου απαλά οδηγώντας με έξω από το σπίτι . Η μηχανή του ήταν παρκαρισμένη ακριβώς απ έξω . Μόλις τώρα παρατηρούσα ότι ήταν ντυμένος με απλά ρούχα και όχι με κουστούμι . Φαινόταν πιο γοητευτικός έτσι .
«Κρατήσου .» Πέρασα τα χέρια μου γύρω απ ο την μέση του καιως η μηχανή αύξανε τη ταχύτητα της .
Οδήγησε μέχρι λίγο πιο έξω απ ο την πόλη , στην κορφή ενός λόφου . Κατέβηκε πρώτος . Τον παρακολουθούσα καθώς προχωρούσε προς την άκρη του λόφου . Δεν ήξερα εάν έπρεπε να τον άκου κουνήσω ή όχι , όμως τελικά το εκανα .
«Μπορείς να δεις όλη την πόλη από εδώ . Κάθε σημείο της .»
«Είναι .. πανέμορφα . Πως βρήκες αυτό το μέρος ;»
«Όταν ήμουν μικρός ....» έκανε μια παύση φαινόταν σαν να πονούσε απ ίδια αναμνήσεις του . Ακούμπησα τον ώμο του για να τον παρακίνησω να μου μιλήσει .
«Όταν ήμουν μικρός , θέλησα να ξεφύγω μετά από ένα άσχημο γεγονός . Ο δρόμος με έβγαλε εδώ και έπειτα ερχόμουν συνέχεια .»
«Δεν έχω ξαναδεί το μιλανο έτσι ποτέ ξανά . Τόσο όμορφο .»
«Δεν έχεις βγει έξω ;»
«Όχι ... σχεδόν καθόλου μόνο για τος αποστολές . Νιώθω πως έχω χάσει τόσα πολλά . Όμως ήταν καλύτερα έτσι .»
«Δεν μπορείς να ζεις κλεισμένη σε ένα σπίτι όλη σου την ζωή  Σελινα .»
«Δεν μπορείς να καταλάβεις .» Μετά απ ο εκείνη τη νύχτα τα όνειρα μου για να βγω έξω καταστράφηκαν . Φοβήθηκα τους ανθρωπους .. γύρισα να τον κοιτάξω λυπημένη . Ποσό ήθελα να του τα πω όλα αυτά . Δεν ξέρω γιατί απλώς ένιωθα πως ξταν το σωστό . Αλλά δεν μπορούσα .
Έφερε το πρόσωπο του κοντά στο δικό μπυ , πριν με φιλήσει . Δεν κατάφερα να αντισταθώ αυτή τη φορά . Τον άφησα να με οδηγήσει όπου ήθελε αυτος . Τραβήχθηκε μετά από λίγο . Και με έχωσε στην αγκαλιά του .
«Δεν έχεις δει τίποτα ακόμη μικρή . Θα σου τα δείξω εγώ όλα .» Μου είπε απλά και εγώ ενευσα.
Που να ήξερα πως αυτή η στιγμή ήταν και η αρχή της καταστροφής μου . Δεν θα τον είχα ακολουθήσει ποτέ στο καταραμένο λόφο