Aptalın Biri (GirlxGirl)

19.3

Aslı'dan

Harika giden bir ilişkimiz var desem yalan olurdu.

İlişkimiz yoktu, dolayısıyla harika falan da gitmiyordu.

Bir insanla fuckbuddy olmayı anlarım.

Onu kıskanmak, sahiplenmek ama sevgili değiliz meselesini de anladım.

Peki bu amına koduğumun 4 senesinde biz niye sevgili olmamıştık?

Birbirine sadık fuckbuddyler miydik biz aq neydik?

Olayı çok mu yanlış anlamıştık acaba? İkimizin de hiç sevgilisi olmamıştı. Etrafımızdaki herkes bizi çıkıyoruz zannediyordu. Ben bile bizi sevgili sanıyordum ama aslında değilmişiz. Çok değişik bir şey olmuştuk adını asla koyamıyorduk.

Sıçmış batırmıştık.

Yine de hiçbirini umursamadan, yanımda tatlı tatlı uyuyan Elif'e baktım. Annem beni evlendirmek için her türlü adayı önüme koyduğundan iki yıllığına evi terk etmiştim. Elif'le sevgili olamamıştık ama ev arkadaşı bile olmuştuk. Onun için ayrı atarlanayım bir ara.

Sonrasında annem bensizliğe dayanamamış ve eve geri çağırmıştı. O sırada her şeyi kabul edecek gibi hissettiğimden biseksüel olduğumu yapıştırmış iki ay da bu yüzden evden uzakta kalmıştım. Şimdi ise annem her şeyi kabul etmiş durumdaydı.

Geriye sadece Elif'e evlilik teklif etmem kalmıştı. Mutluluk merdivenlerini tane tane tırmanmak yerine beşer beşer atlaya atlaya çıkmıştım ama olsun. Başkasını düşünemiyordum bile. Öyle ya da böyle bu kızla 4 senem geçmişti benim ve mezuniyet yakındı. Elif yuvadan uçmadan önce onu bir şekilde sevgililiğe ikna etmem lazımdı. Sevgiliden farkımız da yoktu ya neyse.

Elif hafifçe gözlerini açıp beni uyanık görünce güldü. Hep ondan önce uyanıp onu izlediğimi biliyordu.

"Günaydın." Dedi mırıldanarak.

"Günaydın güzellik." Diye karşılık verdim.

"Erkencisin yine."

"Güzel yüzünü izlemek hoşuma gidiyor."

"Aslı." Diyerek derin bir nefes aldı. İşte geliyor, yürümelerimin sonuçsuz kalacağı o cümle geliyor.

"Artık bende seni seveyim mi?"

"Ha?" Öylece kalmıştım. Bu aramızdaki şifreydi ama bir bakmışım gerçek olmuştu. Her, seni seveyim mi, deyişimde onu kat kat sevdiğimi hissediyordum. O şaşkınlıkla,

"Zahmet olmazsa." Diye yanıtladım.

Elif kahkaha atmaya başladı. Dünya birkaç saniye güzelleşti.

Doğrulup bana sıkıca sarıldı. Nasıl karşılık vermem gerektiğini bilmediğimden daha doğrusu karşılık veremeyecek kadar şaşkın olduğumdan kıpırdamadan durdum.

"Sabah sabah devrelerini yaktım iyi mi." Diyerek omuzlarımdan tutup sarstı beni.

"Ne oldu şimdi?" diye sordum. Düşünme yetimi kaybetmiştim.

"Seni seviyorum geri zekâlı. Aşığım sana."

"Bu da nereden çıktı?" Bir mal olabilirdim ama durup dururken teklif beklemiyordum ki. Ben evlenme teklifi ettiğinde kesinleştiririz olayı diye düşünüyordum.

"Ya kalk git bir duş al, kendine gel öyle konuşalım." Dedi yataktan kalkıp üstüne bir şeyler geçirirken.

Dediğini yapıp duşa girdim. Duştayken kolumu falan cimcikledim. Hayır, hayal görmüyordum. İyice kendime geldikten sonra çıkıp giyindim. Salonda bağdaş kurmuş oturan Elif'in karşısına oturdum.

Dikkatle bana baktı.

"Kendine geldin mi?"

"Geldim."

"Söylediklerimi tekrar etmeme gerek var mı?"

"Hayır yok."

"Bir itirazın var mı?"

"Seni seviyorum."

Bu sefer diyecek bir şey bulamayarak kalan oydu.

"Bayağı seviyorum. Çok seviyorum. Artık evlenelim."

Umduğumdan daha kısa sürede toparlanarak,

"Yavaş." Dedi.

"Ne zaman evleniriz?"

"O gün seninle sevişmeyecektim ben ya. Resmen başıma bela almışım."

"Azgınlığımızı suçlama. O zamanlar gençtik, körpeydik."

"Biz hala genciz salak."

"Öyleyiz değil mi, neyse ben bir koşu İlaylara çıkıp sevgili olduğumuzu söyleyeceğim. 4 yıldır bu anı bekliyorum. Her seferinde itiraz etmek çok koyuyordu." Dedikten sonra fırlayıp evden çıktım. Merdivenlerden çıkarken ağzım kulaklarıma varıyordu. Arka fonda Elif'in bağıran sesini duyuyordum ama umurumda değildi. Sokağa çıkıp "Sonunda lan, sonunda amına koyayım." Diye çığırmak istiyordum.

Yapamadım. Olsun. Mutluyuz o yeter.