Aptalın Biri (GirlxGirl)

17.8

Damla ve Gökçe kendi evleriymişçesine benim verdiğim anahtarla eve girip çıkmaya başladıklarında bizim mütevazı, sakin hayatımız son bulmuştu. Evimiz sürekli kalabalıktı. Bir gün Damla ve Gökçe geliyor ertesi gün Aslı ve Elif geliyordu. Sıla'nın iyi hissetmesi için ellerinden geleni yaptıklarını görebiliyordum bu yüzden onlara minnet duyuyordum.

Sıla Berfin meselesini halledeceğini biraz daha beklememi söylediği için hiçbir şey yapmıyordum. Ama kızı yakından takip ettiriyordum. Öylece oturup bekleyecek kadar sabırlı bir insan değildim çünkü.

Uzun zaman sonra 'İlay'ın Sürtükleri' adlı gruba girmiş, bizim okulda GSF'de okuyan kim varsa Berfin'i takip etmekle görevlendirmiştim. Benim için işleri yapacak birileri olduğu sürece kendimi yormama gerek yok.

Onlar da dediklerimi yaptıkları sürece zarar görmeyeceklerini bildiklerinden itiraz etmiyorlardı.

"4540 merkez." Diyerek açtım telefonu. Renksiz hayatıma azıcık renk katmaya çalışıyordum.

"Bu Berfin bir işler peşinde. Sıla ve arkadaşları hariç herkese çaktırmadan bir şeyler fişekliyor."

"Kim hariç dedin?"

"Sıla yenge ve arkadaşları." Diyerek düzeltti ama söylerken eminim ki gözlerini devirmişti. Sen adam olacaksın Orhan. Seni adam edip sağ kolum yapacağım bekle sen.

"Ne söylediğini öğrenmeye çalış."

"Denerim ama biliyorsun ki benim de derslerim var."

"Senin benden önemli bir şeyin olamaz Orhan. Bunu hatırlatmama gerek var mı?"

"Hayır yok. Kapatıyorum geberesice."

"Sus lan kırarım o ağzını. Defol git araştırmanı yap."

Aralarında en çok bununla iyi anlaştığımı düşünüyordum. Sakladığı şey büyük olduğu için olabilirdi. Mesela ailesinden para çalıyordu ve babası para düşkünüydü. Yani öğrenirse Orhan'a elveda diyebilirdik. Şu an için bu kadar kullanışlı birini kaybetmek istemiyordum o yüzden sırrı bende güvendeydi. Tabi ki de kendi menfaatlerim için.

Telefonu kapatıp elinde kahvelerle gelen Gökçe'ye baktım.

"Bu ne biçim sıra be." Diye söylendi otururken.

"Kahve için sağ ol." Dedim bir tanesini elime alıp.

"Afiyet olsun." Kendi kahvesini içerken bir yandan da elindeki telefona bakıyordu.

"Sıla fotoğraf atmış." Diyerek telefonu gösterdi.

beğenenler damlasahiner ve diğerleri

İlayinki:  Çeken güzel olunca işte

Yorumları da açmıştı. Altındaki yorumlara göz attım. Kıskançlıktan çatlayanlar bir bir doluşmuştu. Hiçbirini umursamadım, muhtemelen Sıla'da umursamayacak ki yorumları kapatmamıştı.

"Ben zorlamadığım sürece hayatta yapmazdı böyle bir şey. Sanırım psikolog işe yarıyor." Dedim benim çektiğim fotoğrafa bakarken. Bir ara kaçamak yapıp dağ başı bir otele kaçmıştık. O gündendi. Sıla ile delice şeyler yapmaya başlamıştık. Aklımıza nasıl eserse öyle davranıyorduk, öncesini veya sonrasını düşünmüyorduk. Ne kadar adrenalin pompalatan şey varsa Sıla hepsini denemek istediğini söylüyordu, eh bende dünden razıydım zaten. Ara tatil planlarımızda Tayland'a gidip extreme sporları yapma hayalimiz vardı.

Daha uzun vadeli düşünürsek yaz için de Yeni Zelanda'da Sky Tower'da yürümek hazır oradayken bir de Newis köprüsünden Bungee Jumping yapmak, İsviçre'de Asma köprü üstünde aşağı düşmeden geçmek, Hazır İsviçre'ye gitmişken o manzarada bir de yamaç paraşütü yapmak, İtalya'da su altı dalışı yapmak gibi türlü türlü planlarımız vardı.

Nerede tehlike oraya doğru çekilmeye başlamıştık, sonumuz pek hayır gibi görünmüyordu ama ikimizde eğlendiğimizden pek umursadığım söylenemezdi. Sıla korku filmlerinden aşırı korkuyordu ama paraşütsüz atla desem uçaktan atlayacak cesareti vardı. Bir şeyler yanlıştı sanki ama neyse.

"4540 merkez." Diyerek açtım yine telefonu. Orhan önce küfür etti sonra raporunu verdi.

"Diyormuş ki, sen Sıla yengenin vize sorularını öğrenmişsin, o da ona göre not çıkarmış. Bu yüzden bütün notları yüksekmiş."

"Gölgesinden sakın ayrılma." Diyerek kapattım ve sinirle telefonu elimde sıkarken camını çatlatmıştım. Bu Allah'ın belası cidden canına susamıştı.