Ilang luha pa ba ang dapat kong ilabas para lang maging okay ako?
Hanggang kailan ba ako magtitiis?
Hanggang saan nga ba talaga ang kaya ko?
Pagod na pagod na ako.
I tried to escape from this darkness many times pero hindi ako makawala.
Sadness and loneliness always pulling me and saying that there's no more escape that I born to live this way.
Pagod na ako sa pag-iyak.
Pagod na akong umasa.
Pagod na akong ngumiti na parang walang problemang iniinda.
Pagod na akong isipin kung nasaan na sila.
Lahat kinakaya ko pero sa puntong ito mukhang susuko na ako.
I'm fucking slowly losing myself.
BINABASA MO ANG
We Met Again
FanfictionSi Andrea ay larawan ng isang mabuting anak ngunit dahil sa pagkawala ng kanyang ina at ama magbabago ang kanilang buhay. Sa kabila ng kanilang paghihirap hindi sya sumuko. Sa pagdating ng bagong pagsubok matutunan nyang tumayo sa sarili nyang mga p...
