🩸red embrace🩸

پارت ۳۹

_ دکتر مطمئنید؟؟

چانیول با شنیدن اون صداها، سرش رو توی دستش گرفت و موهاش رو چنگ زد . اون ترسیده بود . اون خیلی ترسیده بود .

دست های نرمی ، انگشت های سرد و لرزونش رو لمس کرد . این دست های مادرش بود .

خانم پارک با دیدن حال پسرش اشک هاش سرازیر شد و موهای چانیول رو بوسید

_ دکتر. لطفا یه کاری بکنید . التماستون میکنم . چانیول من فقط ۱۸ سالشه . هنوز خیلی چیزهارو توی این دنیا ندیده، التماستون میکنم کمکش کنید

آقای پارک با دیدن حال همسرش بازوش رو گرفت و از روی زمین بلندش کرد

_ عزیزم...آروم باش....اگه اینطوری خودت رو ببازی پسرمون بیشتر میترسه

دست های چانیول میلرزید . پدرش متوجه نبود اما اون همین الانشم خیلی ترسیده بود .

چانیول وحشت کرده بود . هشت ماه تموم بود که سیاهی دورش رو گرفته بود

به لباس پدرش چنگ زد

_ بابا...من کور شدم؟؟...آه سرم...سرم خیلی درد میکنه...چرا این تاریکی تموم نمیشهه؟؟

خانم پارک آستینش رو جلوی دهانش گرفت تا صدای هق هقش رو خفه کنه.

این بلای آسمونی که نصیبشون شده بود از کجا میومد؟؟ لوهانش الان باید توی کوچه کنار دوستاش فوتبال بازی میکرد

اما گوشه تختش کز کرده بود و باید هر روز سر یه ساعت خاص چند تا قرص رو مصرف میکرد که دچار حمله عصبی نشه

اون فقط ۹ سالش بود . آخرین باری که لبخند شیرین لوهانش رو میدید فقط ۹ سالش بود و حالا یک سال از اون موقع میگذشت

پسر بزرگش جایی رو نمیدید .‌ از وقتی از اون جهنم خلاص شده بودن، چانیول جایی رو نمیدید

خانم پارک دستاش رو به نشونه ی التماس جلوی دکتر گرفت

_ دکتر...مطمینم یه راهی هست؟؟ مگه نه؟؟ پسر من قرار نیست برای همیشه کور بشه درسته؟؟ لطفا....لطفا کمکش کنید....اون هنوز....هنوز خیلی جوونه..

دکتر با دیدن وضعیت متشنج توی اتاق دستش رو به نشونه سکوت بالا آورد

_ لطفا آروم باشید خانم پارک.. این ترس شما همه چیز رو برای پسرتون سخت تر میکنه...آقای پارک اگر میشه چانیول رو ببرید به اتاق بیمار تا استراحت کنه. من هم راجب شرایطش باهاتون صحبت میکنم

پدر چانیول با ناراحتی سری تکون داد و دست چانیول رو گرفت و اون رو به اتاق بغل برد و کمکش کرد روی تخت بشینه

پیشونی چانیول رو نوازش کرد و با ناراحتی به پارچه سیاه روی چشم های پسرش نگاه کرد

یعنی میشد اون چشم های درشت و درخشان، رو دوباره ببینه؟؟