Kavuşamadığı prensinin ardından ağlak gözlerle bakan o deniz kızı hikâyelerini unutun. Çünkü gerçekle yakından uzaktan hiçbir ilgisi yok. Bu sadece onları zayıf, duygusal ve güçsüz birer mitolojik varlık olarak düşünmeniz için bilinçli olarak yaratı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"İyi olacaksın Alina."
"Hepsi geçti."
"Buradayım."
Kafamda duyduğum fısıltılara cevap veremeye yetecek kadar gücüm yoktu.
Beni saran ve güvende hissetmeme sebep olan kolların sahibinin kim olduğunu düşünmedim bile.
Sonra "Ne durumda?" diye sorduğunu duydum birinin.
"Neyse ki hala yaşıyor."
Cade'di bu. Beni o bulmuştu. Diğerlerinin eline düşmemiş miydim?
"Onu hemen revire götür." derken sesindeki gerginlik benim için miydi?
Beni kucaklayan başka kolları hissettim. Cade'in huzur veren sıcaklığından uzaklaşmıştım.
Ne kadar uyuduğumla ilgili hiçbir fikrim yoktu. Ancak kendime geldiğimde yine bembeyaz bir odada, bir hastane yatağında yatıyordum.
Rahatsız hissettiren kolumdaki serumdan hızla kurtulup yattığım yerde doğruldum.
Neler olmuştu?
Semiramis'in yaptığı son şeyi hatırladım. Beni bilerek itip de o taşları üstüme düşürmüştü. Kendisinin yakalanacağını bilerek, her şeyin bittiğini düşünerek yapmıştı bunu. Geçmişimiz düşünüldüğünde Semiramis'in yaptığı fedakarlık mantıksız geliyordu. Beni kurtarmak için hayatını tehlikeye atacak, hatta düşmanlarının eline düşecek bir anne olmamıştı hiçbir zaman. Neden? Neden şimdi böyle bir şey yapmıştı?
Herkes sevgisini farklı yollarla gösterirdi. Semiramis'in ki; her ne kadar bencilce de olsa, belki o da kendince böyle sevmişti beni...
Cade beni nasıl bulmuştu peki? Diğerleri beni o hengâmede bulamamışlar mıydı?
Semiramis ve diğerlerine ne olmuştu?
Parmaklarımı, şiddetli bir baş ağrısı çekeceğimin habercisi olan ve hafifçe sızlamaya başlayan şakaklarıma bastırdım.
Tam o sırada, yine kayarak açılmasa içeride olduğunu fark etmeyeceğim kapı açılarak içeri beyaz önlüklü genç bir adam girdi. Bir insandı...
Sevecen bir ses tonuyla, "Merhaba." diye seslendi.
Ona ters bir bakış atıp cevap vermedim.
"Ahhh... Görüyorum ki keyfin yerinde." dedi içtenlikle gülümseyerek.
Tepkim yüzünden bir süre sessiz kaldı, benden bir cevap alamayacağını anlayınca, "Seni bulduğumuzda kötü durumdaydın. Omuriliğinde ciddi bir zedelenme, kollarında ve bacaklarında kırıklar vardı ve başına ciddi bir darbe almandan kaynaklı travmatik beyin hasarı yaşıyordun." diyerek yine bir cevap vermemi bekliyormuş gibi duraksadı.
İçten içe gözlerini devirmemek için zor tutuyordu sanırım kendisini. "Şu an kendini nasıl hissediyordun Alina?"
