Forever does not last forever

Κεφάλαιο 147

Caleb's POV

Εκεί που κοιμάμαι ξαφνικά ακούγονται πάλι κλάματα μέσα στο σπίτι και σηκώνομαι από το ζεστό μου κρεβατάκι και κατεβαίνω στο σαλόνι να δω αν έχουμε σκοπό να κοιμηθούμε σήμερα.

Olivia: Έλεος ρε θεία! Έλεος! Λυπήσου με λίγο την καημένη! Νυστάζωωω! Παραπονιέται και ναι σήμερα έμεινε εδώ γιατί βλέπαμε ταινία και την πήρε ο ύπνος οπότε δεν την ξυπνήσαμε για να φύγει.

Isaac: Ναι καλά σου λέει κανένα κουμπί δεν έχει για να σταματήσει?

Theo: Φυσικά γιατί όλα τα μωρά για να σταματήσουν να κλαίνε έχουν κουμπί! Τι μαλακίες ακούω Χριστέ μου νυχτιάτικα?

Stefanie: Συμφωνώ! Και εγώ νυστάζω!

Allison: Αν νυστάζετε πέστε για ύπνο και θα σταματήσει! Μας φώναξε από το δωμάτιο της γιατί δεν έχει κάνει καν τον κόπο να σηκωθεί.

Caleb: Πως να κοιμηθούμε ρε θεία μας δουλεύεις?

Olivia: Άλλαξα γνώμη δεν θέλω παιδιά!

Isaac: Ααααα κάντε κάτι και οι δύο ηλίθιοι εκεί πέρα δεν θα την βγάλω ξάγρυπνος!

Theo: Σκάσε ρε! Σκάσε επιτέλους μας ζάλισες! Μας βλέπεις να καθόμαστε?

Alexa: Αν δεν σκάσετε όλοι θα σας πετάξω έναν έναν έξω από το σπίτι που έχετε κάτσει μια ώρα πάνω από το κεφάλι μου και γκρινιάζετε περιμένοντας να ηρεμήσει έτσι το παιδί άντε!

Allison: Εγώ δεν μίλησα μαζί σου είμαι! Φώναξε ξανά.

Kol: Ούτε εγώ έχω ακουστεί τόση ώρα τους άλλους να πετάξεις έξω! Ναι κοιμάται και αυτός εδώ γιατί η μαμά δεν θέλει να τον αφήσει να γυρίσει σε ένα άδειο σπίτι μόνος του.

Isaac: Μα δεν σταματάει εμείς φταίμε?

Theo: Σταμάτα ρε επιτέλους με την γκρίνια! Μωρό είναι και μάλιστα τραυματισμένο τι θες να κάνει?

Olivia: Να διαμαρτύρεται λίγο πιο αθόρυβα μόνο αυτό!

Isaac: Stefanie ξέρεις κανένα καλό μαγικό για να κοιμηθεί και αυτό επιτέλους?

Stefanie: Όχι και αυτή την στιγμή είμαι πολύ κουρασμένη για να βάλω το μυαλό μου σε λειτουργία. Να σημειωθεί παρακαλώ πως όση ώρα εμείς μιλάμε η μαμά κάθεται στον καναπέ με την μπέμπα αγκαλιά προσπαθώντας να την κοιμήσει.

Caleb: Μήπως θέλει γάλα?

Alexa: Όχι το δοκίμασα!

Isaac: Και τι θέλει πια και αυτό μωρέ?