Forever does not last forever

Κεφάλαιο 130

Olivia's POV

Μόλις έφυγα από το σπίτι και περπατάω προς το δικό μου και ναι μετά από μια εβδομάδα που έχω να πάω εκεί αποφάσισα να πάω τώρα...

Ηλίθια πόσο ηλίθια είμαι Χριστέ μου? Γιατί δεν τον σκότωσα όταν είχα την ευκαιρία? Τι σκατά σκεφτόμουν γαμώτο? Δεν αντέχω αυτό που είμαι! Δεν μπορώ να κατηγορήσω τον Caleb όμως ενώ απλά προσπαθούσε να με βοηθήσει!

Λίγα λεπτά αργότερα έφτασα στο σπίτι μου και ούτε που κατάλαβα πως έφτασα μέχρι εδώ αφού ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου. Ανοίγω την πόρτα μπαίνω μέσα και επικρατεί ένα χάος! Ρούχα, παπούτσια, πράγματα όλα πεταμένα κάτω! Ένα αχούρι σας λέω! Σε κάποια φάση όπως το βλέμμα μου περιπλανιόταν στον χώρο πέτυχα τον Sebastian να πίνει.

Olivia Τι δουλειά έχεις εδώ και πως σκατά μπήκες μέσα στο σπίτι μου? Του είπα απότομα.

Sebastian: Oliv? Είσαι ζωντανή? Μα θυμάμαι να σε σκοτώνω πως είναι δυνατόν?

Olivia: Μα όντως πέθανα! Του απάντησα μονότονα.

Sebastian: Τότε πως είσαι εδώ?

Olivia: Θαύματα κάνει το αίμα βαμπίρ όμως ε?

Sebastian: Ουάου αυτό είναι τέλειο νέο! Εννοώ δεν σε σκότωσα! Δηλαδή σε σκότωσα αλλά δεν πέθανες τελείως! Μου είπε ενθουσιασμένος.

Olivia: Τέλειο το λες εσύ αυτό? Το μισώ! Μισώ να είμαι βαμπίρ! Και μισώ τον εαυτό μου! Δεν ξέρεις πως είναι! Κάποτε μπορούσα να μεταμορφώνομαι και να τρέχω ελεύθερη στο δάσος χωρίς περιορισμούς χωρίς τίποτα να με βαραίνει. Μάντεψε! Δεν μπορώ να το κάνω πια αυτό! Και ξέρεις γιατί? Εξαιτίας σου!

Sebastian: Δεν ήθελα να στο κάνω αυτό και το ξέρεις! Σου ζήτησα να με σκοτώσεις πριν προλάβω να κάνω κάτι Oliv!

Olivia: Νομίζεις πως μπορούσα να το κάνω αυτό Sebastian?

Sebastian: Δεν μπορείς και με κατηγορείς για όλα λοιπόν!

Olivia: ΓΙΑΤΊ ΌΧΙ? ΠΡΙΝ ΕΜΦΑΝΙΣΤΕΊΣ ΕΣΎ Η ΖΩΉ ΜΟΥ ΉΤΑΝ ΜΙΑ ΧΑΡΆ! ΕΊΧΑ ΤΟΝ IAN, ΤΑ ΞΑΔΈΡΦΙΑ ΜΟΥ, ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΊΣ ΜΟΥ ΑΛΛΆ ΤΟΎΣ ΠΛΉΓΩΣΑ ΌΛΟΥΣ ΓΙΑ ΧΆΡΗ ΣΟΥ! ΜΑΛΆΚΑ Ε ΜΑΛΆΚΑ! ΜΈΧΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑ ΕΊΜΑΙ ΛΥΚΆΝΘΡΩΠΟΣ ΈΧΑΣΑ ΕΞΑΙΤΊΑΣ ΣΟΥ! ΚΑΙ ΠΟΙΟ ΉΤΑΝ ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΌ ΜΟΥ ΛΆΘΟΣ? Α ΝΑΙ! ΣΕ ΕΡΩΤΕΎΤΗΚΑ! ΗΘΙΚΌ ΔΊΔΑΓΜΑ? ΜΗΝ ΕΡΩΤΕΎΕΣΑΙ ΤΟΝ ΛΆΘΟΣ ΑΔΕΡΦΌ Ή ΓΕΝΙΚΆ ΤΟΝ ΛΆΘΟΣ ΆΝΘΡΩΠΟ ΑΠΌ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΉ ΠΟΥ ΦΑΊΝΕΤΑΙ ΕΞΑΡΧΉΣ ΠΩΣ ΕΊΝΑΙ ΜΑΛΆΚΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΤΆΚΙΑΣ ΓΙΑΤΊ ΚΑΝΕΊΣ ΔΕΝ ΑΛΛΆΖΕΙ ΤΌΣΟ ΕΎΚΟΛΑ! Του φωνάζω έξαλλη.