ပြိုင်ဘက်ကင်းအသန်မာဆုံး သခင်ကြီး

အခန်း ၉၅ လီချန်းရှန်

[Unicode]
ပြိုင်ဘက်ကင်းအသန်မာဆုံးသခင်ကြီး

စာစဉ်  ၇။ အခန်း ၉၅ လီချန်းရှန်

စည်ကားနေသော နန်းမြို့တော်တွင် လူများ အဆုံးမရှိ စီးဆင်းသွားလာ​နေကြသည်။

   လုရှောင်ယန်သည် သူ၏တပည့်နှစ်ယောက်ကို နန်းမြို့တော်၏ ထောင့်တစ်နေရာဆီ ခေါ်သွားသည်။ ၎င်းသည် လမ်းဆုံလေးတစ်ခုပင်။ လူများများစားစားမရှိသောကြောင့် သာယာနေသေးသည်။ လမ်းထောင့်တွင် ခြေတချောင်းတည်းရှိသည့် သူတောင်းစားတစ်ယောက် ထိုင်နေသည်။ သူသည် စုတ်ပြတ်နေသည့် အင်္ကျီကို ဝတ်ထားသည်။  ညစ်ပတ်နေသော ဆံပင်ရှည်များက သူ၏မျက်နှာပေါ်တွင် တွဲလောင်းကျနေသဖြင့် သူ၏ရုပ်ရည်ကို မြင်ရန် ခက်ခဲစေသည်။

      နန်းမြို့တော်တွင် ဒီလို သူတောင်းစားတွေ အများကြီးရှိသည်။ နောက်ဆုံးတွင်၊ အချို့သော ကျင့်ကြံသူများသည် ရန်ပွဲများမှတဆင့် ကျင့်ကြံနိုင်စွမ်း ဆုံးရှုံးသွားသောကြောင့် သူတို့သည် သူတောင်းစားအဖြစ်သာ နေထိုင်နိုင်ကြသည်။ လမ်းဆုံလေးတစ်ခုသာဖြစ်သော်လည်း သူတောင်းစားအများအပြား ထိုင်နေသည်။

 သို့သော် ဤသူတောင်းစားသည် အခြားသူတောင်းစားများနှင့် သိသိသာသာ ကွဲပြားသည်။

 ဂုဏ်သိက္ခာကို ဂရုမစိုက်ဘဲ ဖားလျားကာ တောင်းရမ်းသည့် တခြားသူတောင်းစားတွေလို မဟုတ်​ပေ။ သို့သော် သူသည် စိတ်အားထက်သန်စွာမတောင်းရမ်းသော်လည်း သူ၏ သနားစရာ​ကောင်းအသွင်အပြင်သည် အခြားသူများ၏စာနာမှုကို ဆွဲဆောင်နေဆဲဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်၊ သူ့ကို လှူသူ အရေအတွက်သည် အခြားသူတောင်းစားကို လှူသော အရေအတွက်ထက် များစွာ ပိုများနေသည်။ ထုံးစံအတိုင်း ဒါက တခြားသူတောင်းစားတွေကို စိတ်မချမ်းသာစေပေ။ နေ့ခင်းဘက်တွင် လူသိပ်မရှိသောအခါ သူတောင်းစားအနည်းငယ်သည် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်ကာ ခြေထောက်တစ်ဖက်မရှိသော သူတောင်းစားကို ဝိုင်းကြည့်ကြသည်။ "သားလေး မင်းက သူများ စီးပွားရေးလုတာ တော်တယ်ဟုတ်လား။ စားစရာတောင်းဖို့ လူတိုင်း​ရှေ့ထွက်လာကြတယ်။ ငါတို့ နေ့တိုင်း ကြိုးစားပြီး ဝင်ငွေရဖို့ မမောမပန်း ​တောင်းရမ်းတယ်။ မင်းက​တော့ ကောင်းလိုက်တာ။  မင်းထိုင်ပဲထိုင်​နေပြီး မလှုပ်မယှက် စကားမပြောဘဲနဲ့ နေ့တိုင်း ငါတို့ထက် ပိုရနေသေးတယ်။"  ထိုသူတောင်းစားက ပြန်မဖြေပေ။  ရှုပ်ယှက်ခတ်နေသော ဆံပင်များနောက်တွင် ဝှက်ထားသော မျက်လုံးများသည် သူ၏ရှေ့ရှိ အခြားသူတောင်းစားများကို ဂရုမစိုက်သလို မှိန်းနေ၏။