Naucz mnie kochać (Harry Styles)

ROZDZIAŁ 66

Następne kilka dni minęło bez zmian. Dzisiaj jest piątek. Po szkole ma do mnie przyjechać Hazz. Podobno ma dla mnie jaką niespodziankę. Może ma to związek z moimi jutrzejszymi urodzinami? Nie wiem. Dowiem się za chwilę. Wsiadamy do samochodu i jedziemy do mnie. Harry jest troszkę zdenerwowany. Nie mam pojęcia czym. Właśnie zaparkował na moim podjeździe. Mojej mamy nie ma, więc idziemy od razu do mnie na górę.

-Kochanie, pakuj się.- powiedział siadając na łóżku.

-O co chodzi?- zapytałam zdezorientowana.

-Weź walizkę i się spakuj. Chyba wiesz jak.- zaśmiał się.

-Ale po co?- spytałam nie rozumiejąc o co chodzi.

-Lecimy na weekend. Mam niespodziankę.- wstał i wyciągnął moją walizkę z szafy.- Zabierz jakąś sukienkę.- dodał z uśmiechem całując mój policzek.

-Gdzie lecimy?- zapytałam wykonując jego polecenie.

-To niespodzianka. Skup się na pakowaniu, bo o 20 mamy samolot.- powiedział.

-To znaczy, że mam tylko 4 godziny na spakowanie się?- spytałam.

-Nie chcę cię martwić, ale jakieś 3.- dodał.

-Ty jesteś już spakowany?- podniosłam głowę znad walizki.

-Od wczoraj.- wzruszył ramionami.

-Nie mogłeś mi powiedzieć wcześniej?- jęknęłam niezadowolona.

-Nie, bo byś mnie wypytywała, a ja bym ci uległ i powiedział, a wtedy to nie byłaby niespodzianka.

Nie odezwałam się już nic. Pakowałam ciuchy. Harry mi pomógł. Kiedy prawie kończyłam do pokoju weszła moja mama.

-Cześć dzieci.- przywitała się z nami.

-Hej.- odpowiedziałam siłując się z walizką.

-Spakowana już?- zapytała.

-Skąd wiesz?- spytałam

-Po pierwsze to masz przed sobą walizkę, a po drugiej to wiem o tej niespodziance.- dodała.

-Dlaczego ja się zawsze dowiaduję na końcu?- zadałam pytanie sama sobie.- Kotek zapnij mi walizkę.

-Nie wiem czy się zmieści. Wyjmij coś i przełożymy do mojej, bo tam jest luźniej.- dodał.

-Ok.- wyjęłam kilka ciuchów i Hazz zaniósł je do swojej torby.

Zeszliśmy na dół i wspólnie z moją mamą zjedliśmy taką obiadokolację. Pożegnałam się z mamą. Punktualnie o 18:30 wyjechaliśmy z domu na lotnisko, żeby się nie spóźnić.

-Powiedz mi, gdzie lecimy, proszę.- poprosiłam go , a on się zaśmiał.

-Nie, kochanie. Dowiesz się na miejscu.

Nie odzywałam się już do niego. Po zaparkowaniu wysiedliśmy z auta. Harry wyjął nasze walizki i każdy ciągnął swoją. Kiedy kolejny raz przepadłam, Hazz zabrał mi walizkę i ciągnął dwie głośno się śmiejąc.

-Przestań się śmiać.- walnęłam go w ramię.

-Już skończyłem.- powiedział poważnie.

Poszliśmy odebrać bilety. Harry nie pokazał mi ich. Ja nie pytałam już. Usłyszeliśmy komunikat, że każdy kto leci do Paryża powinien już iść do odprawy. Nie zareagowałam.

-Kochanie, idziemy.- wstał i podał mi rękę.

-Lecimy do Paryża?- zapytałam.

-Może.- dodał i się zaśmiał.

-To moje ukochane miasto.- powiedziałam.

Już za chwilę siedzieliśmy w samolocie. Lot minął nam świetnie. Odebraliśmy bagaże i wyszliśmy z lotniska.