AVCI

34;Alazın çığlığı

"Alaz?Arkadaşlarınla olursun sandım..." Annesini evde hiç tanımadığı biriyle yakalamıştı. "Oğlum benim.Hadi git ararım seni." Adam üzerini giyip kadının yanağına öpücük kondurdu.Bu kadar rahatlık fazlaydı dimi?

"Alazcım,neden arkadaşlarınla değilsin canım?" Boş boş duvara bakıyordu. "Beni seviyor musun anne?" Ateşin söylediklerini unutamıyordu.Hiç mi sevilmeyecekti Alaz? "Oğlum tabii ki seviyorum.O nasıl soru öyle?Hasta mısın sen,yüzün bembeyaz-" 

"Hasta ben miyim?Ben hasta değilim anne hasta olan sensin!" Alazı ilk defa böyle öfkeli görüyordu annesi.Ona bağıran kişiyi tanımıyordu. "Alaz sakin ol.Benimle böyle nasıl konuşursun?" Kahkaha atıp önündeki masayı devirdi.

"Az önce seni başka bir erkekle...Ya Allah kahretsin ya!Babama acıyorum be kadın.Senin gibi biriyle hayatını karartmış!" Kadın dayanamamış oğluna tokat atmıştı.Gerçekler onada ağır gelmişti çünkü. "Madem babanı istiyordun onunla kalsaydın!Benimle gelmeyi isteyen sendin!"

"Babamın yüzüne bakamazdım çünkü!Hala anlamadın mı?!Sen babamı aldattın,ama ben utandım!Senin yaptığın yanlış yüzünden babamın yüzüne bakamaz oldum!Nasıl bir annesin ya sen?!Gözünün önünde oğlun ellerinden kayıp gidiyor!Kör müsün ya sen?!"

"B-bu yüzden mi...Sen bu yüzden mi benimle kalmayı seçtin?Baban için-" Annesini alkışlıyordu.Yıllar sonra gerçeği anlamıştı. "Sonunda!Yoksa ben niye senin gibi biriyle kalmayı seçeyim?Ben zaten annesiz büyüyordum birde babasız bıraktın."

"Alaz bak çok ağır konuşuyorsun." Öfkesi gözlerini kör etmişti.Yoksa annesi ağladığında Alaz koşup ona sarılırdı. "Benim ıspanağa alerjim var anne.Yani geçen gün kendi ellerinle beni öldürecektin.En kötüsü ne biliyor musun?Bunu babam biliyor ama sen bilmiyorsun.Çünkü sürekli erkeklerle gezip tozma peşindesin!"

"Alaz yeter!" Annesinin elini tutup kalbinin üzerine koydu. "Bu kalp sevilmek istiyor.Beni gör artık.Ben ilgiyi,sevgiyi yatakta aramak istemiyorum.Lütfen,beni gör artık."