"Nasıl gitti?Beni beklemeden mi?" Alaz Ateşi beklemeden eve gitmişti.Omuzları düşmüş bir şekilde Meteye bakıyordu. "Git sende geç kalma.Evde derdiniz neyse konuşursunuz." Gidecek başka yeri yoktu zaten.Alazla aralarındaki gerginlik Ateşi korkutmaya başlamıştı.Bitiyor muydu? "Haklı çıkmana izin vermeyeceğim abi.Gerekirse beni sevmesi için uğraşırım."
Ateşin kitabında vazgeçmek yoktu.Kapıyı açmadan önce bir kaç kez derin nefes aldı.Konuşarak sorunlarını çözmeye çalışacaktı. "Alaz?" İçeri girdiğinde onu karşılayan güzel masa vardı.Masanın üzerine çiçek bırakılmıştı. "Alaz bunlar ne..."
Az sonra yapacağı konuşma yüzünden elleri titriyordu.Önce kapıyı kitlemişti.Ateşe yaklaşıp ellerini tuttu. "Beni dinle lütfen.Eğer hoşuna gitmeyen bir şey duyarsan kapıyı açar giderim.Sadece beni dinle.Geçmişte iyi şeyler yaşamadık kabul ediyorum.Ancak gelecek kendi ellerimizde değil mi?Ben sana odaklanmak istiyorum.Belki çapkın olduğum için tereddüt edersin ama benim için sadece sen varsın."
Bedeni şaşkınlıktan tepki veremiyordu.Ellerini tutan ellere baktı.Böyle titrerken nasıl bu kadar güzel konuşuyordu? "Atilla İlhan demiş ya;Aşk nedir bilmez,bir seni bilirim birde adın geçerken sıkışan kalbimi.Benim durumumda tam olarak böyle."
Bir kaç saniye bekledi.Ateş ona cevap vermemişti.Erken davranmış olabilir miydi? "Cevap vermeyecek misin?" Alazın ağlamak üzere olan gözlerini görünce kendisine gelmişti.Ellerini tutan bedeni kendisine çekip sıkıca sarıldı. "Öyle güzel konuşuyordun ki cevap veremedim bile.Seni seviyorum Alaz.Duyguların duygularımla aynı."
Bu kez aşkı karşılıksız kalmadığı için ağlıyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
