AVCI

85;Doğdu güneşim

"Benimle eve dön.Burada yalnız kalmanı istemiyorum." Babası Alazı ikna etmeye çalışıyordu.Şimdi Metenin söylediklerine hak vermişti.Ya toparlanacaktı,ya tamamen kaybedecekti. "Burası benim evim baba.Salondaki çocuklar benim ailem.Onları bırakmak istemiyorum."

"Ben hep yanındayım Alaz.Bir evin daha var biliyorsun dimi?Sen benim oğlumsun." Babasına sarılıp gülümsemişti. "Benden nefret ettiğini sanıyordum." Adam şaşırarak oğluna bakmıştı. "Sen ciddi misin?Ben senin benden nefret ettiğini sanıyordum." İstemsizce gülümsemişti. "Baba seni bırakıp giden bendim."

"Ben sandım ki,anneni daha çok seviyorsun.Seni kaç kez aramama rağmen hiç cevap vermedin." Yüzündeki gülümseme silinmişti Alazın. "Sen beni mi aradın?Hiç arama almadım baba...Belkide annem numaranı engellemiştir." Adam derin nefes verip oğlunu onaylamıştı.Beraber salona geldiklerinde tek tek Alazın arkadaşlarına sarılmıştı.

"Oğlumu yalnız bırakmadığınız için teşekkür ederim.Alazın böyle eli kolu düzgün çocuklarla arkadaş olması beni çok mutlu etti." Oğuzun gözleri Alazla,Alazın gözleri Mete,en sonda Keremle buluşmuştu.Hepsi kahkaha atmamak için dudaklarını ısırıyordu. "Adam başımızdan belanın eksik olmadığını bilse götümüze ağaç sokar." Kerem Metenin kulağına konuşmuştu.Şimdilik kurtulmuştular.

.....

"Bekle!" Ateşin önünü kesip gitmesine engel olmuştu.Yıllar sonra konuşmak zorundaydılar. "Alaza gidiyorsun dimi?Atla ben bırakayım." Mahirin önünden geçip adımlamaya devam etti.Kardeşini kaybetmek istemiyordu artık. "Ateş!Bana bir şans ver lan!" Çocuğun adımları durmuştu. "Abisi için savaşan çocuk!Bırak bende senin için savaşayım!Özür dilerim."

Şaşırarak Mahire dönmüştü.Abisinin gözlerinde gördüğü şevkat Ateşe yabancıydı. "Özür dilerim Ateş.Abin herkese abilik yaptı ama sana yapamadı.Özür dilerim kardeşim."

Biri Alazın babasına gerçekleri söylesin sjsjsjsjsjsj