AVCI

81;Keşke yanlış olsa

Yirmi dakika geçmişti.Ancak ne annesi,ne Oğuz,ne de Meteler gelmemişti.Sağ bacağı çoktan titreşim moduna geçmişti.Ateş elini Alazın bacağına koyup onu rahatlatmaya çalışıyordu.Sofradaki herkes iyice gerilmişti. "Hah!Oğuz arıyor.Neredesin lan sen!"

"Kerem..." Oğuzun ağladığını duyunca kaşlarını çattı. "Ne oldu?" Herkes Keremin ağzından çıkacak cümlelere bakıyordu. "Alazın annesi...Alazın annesi ölmüş Kerem.Kafasını kesmiş pislik.." Bakışları anında Alazı bulmuştu.Kaç saattir annesini bekleyen çocuğa bu haberi nasıl verecekti? "Ben söyleyemem Kerem.B-ben.." Daha fazla konuşamamıştı.

"Ne oldu?Ne diyor Oğuz geliyor mu?" Bakışlarını Alazdan alıp Ateşe dikti.Keremin gözlerinden durumun garip olduğunu anlamıştı. "A-Alaz..." Ateş Alazın ismini duyunca hemen elini tutmuştu. "Annen." Alaz hemen masadan kalkmıştı. "Geldi mi?Kapıda mı?" 

"Annen ö-ölmüş Alaz." Ateşin gözleri anında kapanmıştı.Alazın acısı daha şimdiden kalbini delip geçmişti. "Ne saçmalıyorsun lan sen?Daha bu sabah konuştum." Ateş masadan kalkıp ona sarılmıştı. "Ateş bırak!Yalan söylüyor annem gelecek!Daha sabah konuştum bırak!" Kollarının arasında onu itmekle uğraşan bedeni bırakmıyordu. "Bırak diyorum!Saçma sapan konuşuyor işte."

"Rüçhan Çelik annen mi?" Ecenin telefonunu alıp okuduğu habere bakmıştı. "Kafası ne?Fotoğraftaki annem.Olmaz,olamaz.Gerçek değil.Gerçek olamaz duydun mu?" Ateş telefonu alıp Eceye vermişti. "Alaz lütfen sakin ol."

"Dokunma bana!İnanmıyorsun dimi?Annem ölmedi sabah konuştum diyorum!Neden bana inanmıyorsunuz?!O haber doğru değil." Tek doğru haber buydu.Alazın annesi Rüçhan Çelik iki saat önce sevgilisi tarafından öldürülmüştü. "Benim annem gelecek!Ateş lütfen bana öyle bakma...Gelecek inanıyorum!Annem beni bırakmaz hayır."

.....

"Mete!" Sevil hanım oğluna sarılıp ağlamıştı.Yüzünün bazı yerlerinde çizikler vardı.Kolu hafif ezilmişti. "Oğlum!Çok korktum!Motorun uçurumdan yuvarlanmış dediler!S-sen nasıl-" Annesi ona sarıldığında karşısında titreyerek ona bakan Efe vardı.Meteyi karşısında görünce derin nefes almıştı.

"Korkma iyiyim.Motor uçurumdan yuvarlanmadan önce kendimi yere attım." Annesinden ayrılıp Efeye sarılmıştı. "İyiyim,korkma.Mete ölmedi.Mete sağ." Çocuğun yüzünü elleri arasına alıp yanaklarından akan yaşları sildi. "Ölmedim Efe.Bana bak,yüzüme." 

"Ç-çok ko-korktum." Meteye sarılıp gözyaşlarını akıtmıştı.Ona sarılan bedeni kaybetmediği için dua ediyordu. "Buradayım,buradayım Efe."

Rüçhan hanım,yaşadığın hayatı az çok bildik okuduk.Herkes anne olmamalı.Herkes çocuk doğurmamalı.Yaşadığın hayat sonsuza kadar öyle süremezdi.Ya perişan olacaktın,ya yok olacaktın.Oğlunun ıspanağa alerjisi olduğunu bilmeyen anne yok olmak zorundaydı.Doğru yapmadığımı düşünen var mı?