" අයියේ කටවහගනින්. තව එක වචනයක් කියන්න එපා."
" ඇයි තෝ ආයෙ ගුටි කනකන් බලන් ඉන්නද මට කියන්නේ අහ්?"
" මන් තමුසෙට කවදාවත් කිව්වෙ නෑ මාව බලාගන්න කියලා නෑ. මන් මැරුනත් මාව බලන්න එපා."
" මොනාද තෝ කියන්නෙ. තෝ හිතන්නෙ මැරෙන එක ලේසි කියලද යකෝ..."
" තෙනූශ අයියා අතාරින්න.........."
ක්ලාස් බිල්ඩින් එක ලගට යද්දී ඇහුනේ ලොකු කෑගහන සද්දයක්. ඒ කටහඩෙන් එකක් හොදටම තරහ ගිහින් හිටියේ මන් කලින් අහලා නැති තරමට. මන් පඩිපෙල ලගට යද්දි තෙනූශ අයියා නිලක්ශගේ බෙල්ලෙන් අල්ලලා බිත්තියට හිරකරලා තිබ්බේ.
" යෙතුනි...."
" අයියා අතාරිනවා ඔය මනුස්සයව...."
මාවත් ශොක් වෙලා ගියා ඒ හිරකරලා තිබ්බ විදිහට. මගෙ හඩත් නිකන්ම වැඩිවෙලා තිබ්බේ වෙච්ච දේ දැක්කම. මාව දැකලා එක සැරේට එයා නිලක්ශගෙ බෙල්ල අත ඇරියා. අතේ තිබ්බ හීල් දෙක විසිකරේ මොනවෙලේද කියල මට ගානක් නෑ. නිලක්ශ නැමිලා බෙල්ල අල්ලගෙන බිමට නැමුනා. මන් ඉක්මනට ගියේ නිලක්ශ ලගට.
" නිලක්ශ ඔයා හොදින්ද? අහ් අවුලක් නෑ නේද?"
" න්න්... නෑ යෙතුනි..."
" යෙතුනි ඔයා මොකද මෙහෙ කරන්නෙ?"
මන් දන්න උපරිම එකෙන් රැව්වා. ඇයි අනේ මෙහෙම කරනවද?
" යෙතුනි මන් ඔයාගෙන් ඇහුවේ?" තාම තරහ ඒ කටහඩ ඇතුලේ තිබ්බා. එයාගෙ ආමන්ඩ් ඇස් රතු වෙලා බෙල්ලෙ නහර ඉලිප්පිලා තිබ්බා. එච්චරටම තරහ යන්න මොකද උනේ.
" නිලක්ශ අවුලක් නැත්තන් අර පැත්තට යන්න. පටන් ගන්න යන්නෙ."
නිලක්ශ තෙනූශ අයියටත් රවලා මුකුත් නොවුන ගානට ගියා. තෙනූශ අයියා තාමත් මන් දිහා කන්න වගේ බලන් ඉන්නවා.
" යෙතුනි....????"
" මොකද ආ.....?"
මන් දන්නෙ නෑ ඇයි මගෙ සද්දෙ වැඩි උනේ කියලා. සමහරවිට... සමහරවිට... තෙනූශ අයියගෙ මේ සයිඩ් එක මන් කලින් දැකලා නැති නිසා වෙන්න ඇති. එයා මන් දිහා පුදුම උන ඇස් වලින් බලන් ඉදලා ලොකු හුස්මක් ගත්තා.
YOU ARE READING
කණාමැදිරි එළි
Non-Fiction" වැස්ස හැමවෙලේම ආවෙ එයාට අයිති වගේම එයා කැමති තැනට." - තෙනූශ මින්දිනු සමරදිවාකර- " මන් හැමවෙලේම ඉන්නෙ මන් අයිති තැන වගේම මන් කැමති තැන." - යෙතුනි සිදස්නා ආරියවංශ-
