" සුදු දෝණි.... දෝණියෝ.... නැගිටින්න."
" හ්ම්ම අහ්.."
" නැගිටින්න දැන් අටත් පහුවෙලා."
" ඒමද?"
" ඔව් ඔව්. කෝ නැගිටින්න. කිරිඅම්මා මට කිව්වා දවල් කාපු වෙලේ ඉදන් ආයෙ නිදි කියලා. දැන් නැගිටින්න."
කිරි අම්මගෙ වදෙන් පොරෙන් දවල් දෙකට විතර නැගිටලා කාලා ආයෙ මන් ඇදට ආවෙ ඇගට තිබ්බ අමාරුව නිසා. අයියා කතාකරාම මන් හෙඩ් බෝඩ් එකට හේත්තු උනේ අයියා මට එහාපැත්තෙන් වාඩිවෙද්දි.
" කෝ බලන්න මූණ. මේ බලහන් කුණු උන තක්කාලි ගෙඩියක් වගේ. ඉදිමිලත් එක්ක." අයියා මගෙ මූණ පොඩි කරා.
" ආව්..."
" පොඩි එකෙක් දැක්කා නම් බාබයිගා යකින්න කියලා බය වෙන්නෙ."
අයියා හදන්නෙ මාව හිනාගස්සන්න. අයියා දන්නවා මාව මටත් වඩා. එයා තාම ඉන්නෙ උදේ හිටපු ඇදුමින්මයි.
" අයියා වොශ් එකක් දාන් එන්නකෝ. අපි යමු කන්න."
" හ්ම්ම් ඉන්නකෝ එහෙනම් මන් එනකන්."
අයියා මන් දිහා ටික වෙලාවක් බලන් ඉදලා ගියා. මාත් මූණ පොඩ්ඩක් හෝදන් පහළට ආවෙ කිරිඅම්මා හොයන්.
" කෝ කිරිඅම්මා අප්පච්චි?"
" අහ් අප්පච්චිට ඔපරේෂන් එකක් වැටිලා කිව්වෙ දෝණි. එද්දි තව රෑ වෙයි මන් හිතන්නෙ."
" හ්ම්ම්... කිරිඅම්මා කැවද?"
" මන් මේ ඔයාල එනකන් හිටියේ. කෝ අයියා?"
" නාන්න ගියා. එයි දැන්."
" එහෙනම් කෑම බෙදාගන්නකෝ දෙන්නටම."
එහෙන් මෙහෙන් එක එක පොඩි කතා කිය කිය මන් අපි තුන් දෙනාටම බත් බෙදලා අයියා එනකන් කලු කුමාරයා හුරතල් කර කර හිටියා. තෙනූශ අයියා එයාව අපිටම දීලා ගියේ යන්න කළින් එයාවත් හුරතල් කරලා. අයියා ටවල් එකත් කරේ දාන් ආවට පස්සෙ අපි කන්න ගත්තා.
" අප්පච්චිට වැඩලුද?"
" ඔව් අයියා. ඔපරේෂන් එකක්ලු."
" දෝණි ඔයාට අසනීපයක්වත්ද?"
" ඇයි කිරිඅම්මා?"
YOU ARE READING
කණාමැදිරි එළි
Non-Fiction" වැස්ස හැමවෙලේම ආවෙ එයාට අයිති වගේම එයා කැමති තැනට." - තෙනූශ මින්දිනු සමරදිවාකර- " මන් හැමවෙලේම ඉන්නෙ මන් අයිති තැන වගේම මන් කැමති තැන." - යෙතුනි සිදස්නා ආරියවංශ-
