Ons geheim

I

10 jaar geleden

"Hey!" Roep ik verontwaardigd. Een jongen trekt aan mijn vlecht.
"George!" Roept de juf streng.
"Sorry Cloé..." Mompelt George. Hij raapt het elastiekje dat hij uit mijn haar heeft getrokken van de sneeuw en geeft het aan. Geschrokken voel ik aan mijn vlecht. Nee hè...
"Nu zit mijn haar in de war!" Roep ik boos. George loopt hoofdschuddend weg en mompelt: "Meisjes.." Het kan me niet schelen. Wat zal mama zeggen!? Bang kijk ik om het hoekje van het schoolgebouw naar het plein van de oudere kinderen. Ik zoek met mijn blauwe ogen, de blauwe ogen van mijn broer. We hebben afgesproken dat we elkaar zullen waarschuwen als er een kans is dat mama boos zal worden thuis, maar ik zie hem niet. Zenuwachtig trappel ik met mijn voeten. Het maakt een krakend geluid in de sneeuw. Een lok rood haar valt over mijn schouder en strijkt langs mijn wang. Het zit echt los... Wat een ramp... Wat een ramp! Ik schud mijn hoofd en mijn haar springt nu helemaal los. Ik MOET Josef waarschuwen, ik moet wel.
Ik weet dat het niet mag, maar ik zie de juf nergens en ren door de witte sneeuw over het pleintje naar het plein voor grote kinderen. Mijn haar golft achter me aan alsof ik zwem, maar dat baart me alleen maar zorgen. Met mijn roze handschoenen veeg ik mijn haar achter mijn oor. Ik tuur over het plein. Mijn broer staat onder het klimrek te praten met een andere jongen. Ik zie hem alle sneeuwballen ontwijken. Ik weet wel waarom hij dat doet: hij waagt het niet zijn kleren vies te maken. Ik trek een sprintje naar hem toe en trek hem mee. Bij de aanblik van de bezorgde blik in zijn ogen barst ik in huilen uit.
"Wat is er?" Vraagt Josef.
"George heeft mijn haar losgetrokken, mama had zo haar best gedaan... Als ze weer van dat witte spul heeft gehad wordt ze zó boos..." Snif ik. Josef slaat zijn armen om me heen en strijkt door mijn haar.
"Ik los het op oké?" Fluistert hij. Ik knik. Josef zakt een stukje door zijn knieën. "Ga nu maar weer naar je eigen pleintje, straks wordt de juf nog boos op je." Ik zie dat hij bang is, maar laat het niet merken. "Ik los het op." Fluistert hij nog eens. Hij klinkt zoals papa ooit klonk, maar Josef is nog maar negen en papa is dood. Ik ren weg. Om het hoekje naar ons pleintje kijk ik nog een keer om naar Josef. Hij kijkt met zijn blauwe, bezorgde ogen terug. Zou hij het kúnnen oplossen?