Ons geheim

XXV

"Cloé?" Geschrokken van zijn stem veer ik overeind.
"Josef?" Ik sta op en leg mijn oor tegen de deur. Hoopvol wacht ik op antwoord.
"Cloé, ik ehm... Het spijt me." Hoor ik door de deur. Nog steeds verblind door tranen trek ik de deur open en val ik zonder na te denken in Josefs armen. Snikkend word ik me langzaam bewust van de sterke armen om me heen.
"Klootzak!" Mompel ik. "Ik ben zo boos op je..." Fluister ik, maar ik weet het niet over te brengen. Ik probeer hem van me af te duwen. Het lukt me niet, ik heb die armen om me heen gemist. Even staan we zo. Puur wij alleen met onze ellende.
"Cloé, ik moet je iets vertellen." Zegt Josef dan plotseling. Verbaasd kijk ik op.
"Meen je dit?" Vraag ik zacht. Josef slikt meerder malen maar dwingt zichzelf te knikken.
"Je..." Hij zucht. "Je moet even mee naar mama's kamer." Mijn schrikreactie verraadt mijn angst voor die ruimte.
"Het komt goed oké..." Zegt Josef zacht. Hij veegt de tranen van mijn wangen en pakt mijn handen. "Kom." Hij zegt het vragend en wacht tot mijn instemming. Ik knik. Hij trekt me mee en opent de deur naast de badkamer.
"Kijk nou maar..." Zegt Josef geruststellend als hij ziet dat ik naar de muur blijf kijken en het onopgemaakte bed negeer.
"Hier is ze overleden." Zeg ik emotieloos. Josef knikt. Ik zie hem in een trance raken. Voordat hij te ver weg raakt, leg ik een hand op zijn schouder.
"Wat wilde je vertellen?" Vraag ik, bang dat hij weer dichtslaat. Hij gaat op de grond zitten en klopt naast zich op het laminaat. Ik ga naast hem zitten. Hij slaat een arm om me heen.
"Je gaat nooit meer op dezelfde manier naar me kijken." Zegt hij twijfelend.
"Oké." Is alles wat ik weet uit te brengen. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder om hem te bemoedigen.
"Wil je... Beloof je me dat je voor altijd van me zult blijven houden en nooit het vertrouwen in me verliest? Als ik jou verlies... Dan ben ik niets meer..." Ik pak zijn hand en knik overtuigd. Stiekem word ik nu bang voor wat hij gaat zeggen, maar ik kan nu niet meer terug. Niet na de afgelopen twee dagen. Josef knijpt in mijn schouder en neemt dan een hap adem om de woorden te zeggen waar ik al zo lang om vraag:
"In deze kamer heb ik een paar maanden geleden mama vermoord."