Ons geheim

XI

Zakelijk schud ik de hand van de psychologe.
"Goedemiddag." Voeg ik toe aan mijn handdruk. Ik neem plaats in de gigantische fauteuil tegenover haar.
"Mag ik vragen of je vragen hebt?" Begint ze het gesprek. Ik schud mijn hoofd.
"Nee, maar ik kan je vertellen dat het goed gaat dus als je dat nou gewoon opschrijft kan ik weer naar huis." Het is even stil. "Sorry." Voeg ik eraantoe. De psychologe lacht.
"Ik ken je ondertussen lang genoeg om te weten dat je geen hekel hebt aan mij, maar aan mijn werk." Ze bladert door  haar notities van Josef. "Daarbij getuigt dit alleen maar voor wat ik al vermoedde." Ik zucht diep en zak een beetje achterover.
"En wat vermoedde u dan?" Vraag ik geveinsd geïnteresseerd.
"Josef kaartte aan dat je je schuldig voelt. Klopt dat?"
"Waarover voel ik me dan schuldig volgens u?" Vraag ik, maar de kraak in mijn stem verraadt dat ik het wel weet.
"Dat weet je wel." Zegt ze, terwijl ze veelbetekenend naar me opkijkt. Als ik zelf niet begin met praten pakt ze een foto tussen haar papieren vandaan.
"Mag ik je littekens zien?" Pardon!?
"Ehm, ja, natuurlijk." Ik trek mijn t-shirt op en laat het zien. De geribbelde huid schrikt me niet meer af, zoals vroeger. Maar toch kijk ik weg, puur omdat ik al weet wat ze me gaat laten zien.
"Dit is hoe je eruitzag toen je naar het ziekenhuis ging die bewuste avond." Ze legt een foto op tafel. Twijfelend kijk ik op. Op de foto zie je mijn buik, maar dan tien jaar geleden. De geribbelde, geplastificeerde huid ziet eruit als verbrande pannenkoek. Het bloed in de nog maar net nieuwe wonden gaat door voor de jam... Ik wend mijn hoofd af en slik de opborrelende tranen weg. Ze legt een tweede foto op de tafel.
"En dit is hoe Josefs zij erbij lag."
Ik zucht diep en kijk voorzichtig naar beneden. Josefs zij heeft nog veel meer open wonden en de geribbelde, plastificeerde plek loopt door tot bijna onder zijn oksel. Ik slik, maar kan mijn tranen niet meer houden. Ik veeg de foto's de tafel over naar de psychologe. Ze pakt ze op en stopt ze terug.
"Het spijt me. Ik moest het even testen." Zegt ze medelevend, notities makend. "Er is eigenlijk maar één manier om van je schuldgevoel af te komen." Zegt ze terwijl ze haar leesbril op haar hoofd zet en haar notities weglegt. "En dat is praten, praten met Josef. Hij heeft het je allang vergeven, is er zelfs nooit boos over geweest en als je dat maar vaak genoeg te horen krijgt zal je vanzelf inzien dat je het jezelf kunt vergeven." Ze legt een hand op mijn knie en wijst op de tijd. "De sessie is afgelopen." Als ik haar even de hand schud legt ze even een hand op mijn schouder. "Je hoeft het niet alleen te doen hè? Er zijn genoeg mensen die je willen helpen, en dat is inclusief mij, ook al heb jij misschien het idee dat ik elk jaar je oude wonden openrijt..."