Ons geheim

III

Ik lees de som op het digibord en begin met schrijven. Een meisje naast me kijkt verbaasd op.
"Wacht even, jij snapt dit?" Vraagt ze verbaasd fluisterend. Ik kijk haar vragend aan. "Ja, ik snap dit." Fluister ik terug. "Weet je hoe je moet primitieveren?" Vraag ik haar. Het meisje kijkt me aan alsof ik zojuist bekend heb gemaakt een aanslag te gaan plegen. "Oké, nee dus, heb je überhaupt al die sommen van de vorige paragraaf gemaakt?" Het meisje lacht schijnheilig. "Oké dan, ik leg het je uit." Begin ik. "Primitieveren is het tegenovergestelde van differentiëren. Juist?" Een harde windhoos doet duizenden regendruppels tegen het raam slaan. Ik huiver, herfst... Het meisje knikt. "En wat doe je bij differentiëren?" Ze pakt een pen en doet het voor. In tussentijd kijk ik naar de regendruppels op het raam. Ze doen me denken aan de duizenden tranen die ik heb gelaten de afgelopen tien jaar. Het meisje tikt me aan en doet me opschrikken uit mijn gedachten.
"Ja en nu?" Vraagt ze.
"Nu moet je het tegenovergestelde doen om de eerste som weer te krijgen." Antwoord ik. Het meisje knikt bedenkelijk. Ik zie haar stuntelen, maar het lukt haar.
"Tnx, en daarna vul je het gewoon in in de integraal?" Ik knik. Ze glimlacht naar me. Ik lach even terug, maar ben in mijn hoofd al bezig met andere dingen. Nog drie minuten en dan is het vier uur, is deze les over en ben ik vrij. Lekker naar huis fietsen, muziek keihard aan en mezelf ervan proberen te weerhouden na te denken. Nadenken doet rare dingen met je en nadenken over vroeger al helemaal. Ik zucht en schrijf wachtend op de bel het laatste restje som op.

Helemaal verwaaid plof ik even later op de bank. Te lui om mijn haar uit te kammen haal ik mijn vingers er even door en draai ik het in een knot. Een paar rode piekjes vallen langs mijn gezicht, maar ik haal mijn schouders op voor de spiegel en ga daarna aan de tafel zitten met een glas sap en mijn mobiel.
Om kwart over vijf komt Josef thuis.
"Hey." Mompelt hij.
"Hey!" Roep ik opgewekt. "Ik had een vijf en half op natuurkunde." Voeg ik eraan toe.
"Echt?" Zegt hij terwijl hij zijn hand heft voor een high-five. "Goed man! Hoef je nu niet meer vooraan te zitten?" Ik lach.
"Nee gelukkig niet!" Josef ploft zijn werkjas op tafel en komt naast me zitten.
"Hoe ging die bij jou?" Vraag ik.
"Ach, ik heb geld verdiend." Mompelt hij. Ik sla een arm om zijn schouders.
"Ik ben je dankbaar voor elke euro." Zeg ik, starend voor me uit. "Helpt dat?" Josef lacht.
"Ja, dat helpt." Lacht hij. Na een korte stilte zucht hij diep. "We redden het maar mooi met z'n tweetjes..." Verzucht hij. "En dat terwijl ze ons niet eens zonder begeleiding wilden laten wonen." Hij lacht.
"We kick their asses!" Roep ik opgewekt, mijn vuist de lucht in liftend. Josef trekt me terug op mijn stoel en trekt me tegen hem aan.
"Rustig!" Voegt hij eraan toe. Mijn zijn vingers strijkt hij door mijn haar.
"Je bent de beste broer van de wereld." Fluister ik. Josef glimlacht. "Ik meen het hoor." Fluister ik nog eens. "De beste."