Ons geheim

XXXVII

Tien jaar geleden

"Cloé?" Vraagt Josef zachtjes. "Is mama nog steeds buiten westen?" Ik knik. "Dan ga ik nu naar de computer in het kantoortje boven oké?" Ik knik opnieuw.
"Wel snel hoor, ik wil niet hier alleen zijn als ze wakker wordt..." Fluister ik. Josef knikt begrijpend. 
"Als ik iets gevonden heb kom ik je ophalen en dan kom je snel kijken afgesproken?" Ik knik gehaast.
"Ga nou maar snel." Josef verdwijnt achter de deur naar de gang. Gespannen ga ik in een hoekje van de kamer tegen de muur zitten. Ik kijk naar de langzaam op en neer bewegende rug van mama. Als het weer is zoals altijd slaapt ze nog wel even. Waarom neemt mama al dat rotspul toch? Ik weet eigenlijk niet eens wat het is, maar zelfs Josef en ik kunnen wel zien dat het niet goed voor je is. Als mama wit poeder heeft gehad wordt ze heel druk en agressief. Als ze pillen heeft gehad is ze helemaal van de wereld en weet ze soms niet eens meer hoe Josef en ik heten, maar als we dan iets fout doen schiet ze uit haar slof. En dan heeft ze nog haar spuitjes... Die heb ik het liefst. Net zoals nu wordt ze heel sloom en meestal valt ze in slaap. Ze zegt dat het helpt tegen haar pijn. Maar ik vraag me af of ze weet wat pijn is. Josef en ik weten het vast beter. Eigenlijk ben ik daarvan overtuigd. Ik zucht en staar nog wat langer naar mama's rug. Ik ben stiekem wel eens bang om naar huis te gaan. Ik wil niet weten wat we nu weer zullen aantreffen: Zou ze deze keer niet slapen maar dood zijn? Zou ze ons deze keer op staan wachten? Zou er vannacht iemand in de kooi moeten slapen? Eigenlijk wil ik het niet weten, maar waar moet ik anders heen?
Ik schrik op als de deur open gaat. Josef maakt een kom hier beweging met zijn hoofd. Ik check nog eens of mama nog slaapt en sprint dan naar Josef toe.
"Kom, ik heb het forum gevonden." Fluistert hij. Als ik boven kom en het beeldscherm zie bekruipt me al een naar gevoel. 'Voor de slachtoffers van pleegzorg' staat er bovenaan.
"Kijk." Zegt Josef bezorgd. Hij wijst op een berichtje halverwege de pagina. "Dit is een tweeling die elkaar al bijna vijf jaar niet hebben gezien." Zegt hij. "En deze, deze jongen werd in het pleeggezin nog maar geslagen dan thuis en dit meisje heeft haar broertjes ook al bijna een jaar niet gesproken. Dat wil ik niet Cloé!" Beduusd kijk ik op naar Josef. Hij haalt een hand door mijn haar als hij mijn teleurgestelde oogjes ziet.
"Maar ik wil ook niet hier blijven." Zeg ik zacht. Josef bijt op zijn lip.
"Ik eigenlijk ook niet." Zegt hij zacht. "Maar we moeten het in ieder geval niet aan de juf of die maatschappelijk werkster vertellen afgesproken?" Ik knik. Josef heeft gelijk. We moeten het stil houden, want als wij gescheiden worden, overleef ik het niet.