Ons geheim

XXXIII

"Cloé Ridder? Ilse van Echten?"  De secretaresse komt op ons afgelopen. "Meneer Felsen kan jullie ontvangen." Zegt ze. Zenuwachtig sta ik op. Mevrouw Van Echten ziet het.
"Kop op, het is heel uitzonderlijk dat je de volgende dag al bericht hebt als je een zaak indient. Hij ziet vast ook kansen." Fluistert ze me toe. Ik knik gespannen. De secretaresse opent de deur voor ons. Meneer Felsen staat op achter zijn bureau en steekt zijn hand uit. Een beetje onwennig schud ik hem de hand.
"Jij zal Cloé zijn." Ik knik. Meneer Felsen steekt zijn hand op naar mevrouw Van Echten. "Ilse." Zegt hij begroetend.
"Dennis." Groet ze terug. Ik voel een tikkeltje haat en nijd tussen de twee, maar ik negeer het. Nu gaat het om Josef.
"Ga zitten." Zegt meneer Felsen. Ik neem plaats op een gigantische fauteuil achter me. Mevrouw Van echten gaat naast me zitten en zakt rustig achterover. Ik zie aan haar dat ze dit vaker doet, veel vaker.
Meneer Felsen slaat een dossier open. Hij legt wat foto's aan de kant. Ik zie dat Josef en ik er als klein kind opstaan, met onze littekens uitvergroot. Ook zit er een foto in van mama. Ik huiver bij de aanblik van haar drugsverslaafde gezicht...
Een tweede dossier gaat open. Er zitten nog maar weinig papieren in, alleen een foto van Josef en zijn bekentenis.
"Ik wilde het kort houden," begint meneer Felsen, "maar er zijn jammer genoeg wat dingen die ik moet meedelen, voor ik je te veel valse hoop geef." Ik zucht. Daar gaan we weer. Er word je een beetje hoop toegeworpen, vervolgens wordt alles weer van je afgenomen en na een poosje willen ze dat je blij bent met die ene kruimel die ze uiteíndelijk voor je over hebben... Ik zucht.
"Ik ben het volledig met je eens." Zegt meneer Felsen. Ik veer iets te opvallend overeind. Dat was het laatste wat ik verwachtte. "Maar we moeten bedenken, dat wat jou broer gedaan heeft technisch gezien een strafbaar feit is. Ik denk alleen dat het, voor Josef, ver boven een normale straf zou zijn om hem op te sluiten in verband met jullie verleden. Daarom denk ik dat we een grotere kans maken op vrijpleiting dan in een standaard moordzaak. Daarbij ben ik het volledig met Mevrouw Van Echten eens wat het heropvoeden betreft."
"Nou dat is ook voor het eerst..." Verzucht mevrouw Van Echten zachtjes.
"Laten we ons privéleven hierbuiten laten, Mevrouw Van Echten."
"Tuurlijk Dennis." Mompelt mevrouw Van Echten minachtend. Ik zucht. Zolang dit de zaak niet benadeelt vind ik alles best.
"Daarbij denk ik dat we er voor moeten pleiten dat de zaak zo snel mogelijk verloopt. Voor Josef is opgesloten zitten hetzelfde als gemarteld worden. Als we geluk hebben kunnen we, als we er een niet-openbare zaak van maken, misschien morgen al wel terecht bij een spoedrechter." Het is even stil en meneer Felsen schraapt zijn keel.
"Nog vragen?" Ik frons mijn wenkbrauwen en kijk hem indringend aan. Het klinkt allemaal heel mooi, maar zelfs ik kan zien dat deze argumenten niet de sterkste zijn die er bestaan. De sterkste is nog Josefs psychische toestand, maar zelfs die zou hem alleen maar van een gevangenis in een kliniek helpen...
"Wat zijn de echte kansen?" Vraag ik hem indringend.
"Wel, de kansen zijn groter dan in een standaard moordzaak..." Antwoord hij vertwijfeld.
"En nu niet het slachtofferhulp-verantwoorde antwoord." Zeg ik standvastig. Meneer Felsen zucht en kijkt vragend op naar mevrouw Van Echten. Als mevrouw Van Echten knikt neemt meneer Felsen een serieuzere houding aan en neemt hij een hap adem.
"Sorry Cloé, de kansen zijn niet zo groot."