Ons geheim

IXXX

Tien jaar geleden

Mijn vingers strelen door de vacht van het katje in onze achtertuin. Het is nog maar een jong katje, ik heb het hier nog nooit eerder gezien. Al moet ik toegeven dat ik niet zo vaak buiten kom en al helemaal niet vaak let op de diertjes buiten. Het katje rent weg. Ik ren het achterna en volg het: Onder de heg door, langs de schutting, door de voortuin en uiteindelijk over het hekje tussen onze tuin en de tuin van de buurvrouw.
"Hey Cloé!" Verbaasd kijk ik op.
"O sorry mevrouw Damstra ik had helemaal niet door dat ik... Ik volgde het katje en toen..." Ik wil op het katje wijzen, maar ik ben het uit het oog verloren.
"Och het geeft niet kind, kom anders even lekker zitten." Een beetje onwennig ga ik op een tuinkruk zitten. "Het katje dat je net volgde is Max." Mevrouw Damstra wijst op hem. Hij komt aangelopen als mevrouw Damstra met de etensbak schudt. "Het is een gulzig diertje hoor." Zegt ze lachend als ze wat eten voor hem rondstrooit.
"Wow, hij is de kleinste maar hij eet het meest!" Zeg ik verbaasd als ik ook nog twee andere, grotere, katten aan zie komen lopen.
"Ja, hij eet veel meer dan Stella en Maurits." Lacht mevrouw Damstra.
"Wie is Stella en wie is Maurits?" Vraag ik terwijl ik op de grond duik om de twee beesten te aaien.
"Die oranje is Maurits, de grijze is Stella." Wijst mevrouw Damstra. Ik aai Stella over het kopje en Maurits over zijn staart.
"Heeft u nog meer diertjes?" Vraag ik oprecht geïnteresseerd. Mevrouw Damstra schudt lachend haar hoofd. "Nee drie zijn genoeg!" Lacht ze. "Misschien dat ik er nog meer neem als ik straks een eenzaam oud omaatje ben."
"Bent u nog geen oma dan?" Vraag ik verbaasd. Mevrouw Damstra lacht opnieuw.
"Nee, ik ben nu bijna 56 jaartjes, meisje, en ik heb geen kinderen..."
"O sorry..." Glimlach ik verlegen.
"Och het geeft niet, het geeft niet." Mompelt ze zacht.

"Hoe gaat het dan met Josef?" Vraagt mevrouw Damstra als ik een poosje met de katjes heb gespeeld.
"Och, goed." Mompel ik.
"Gelukkig." Zegt mevrouw Damstra. Het is even stil. Het lijkt net of mevrouw Damstra zit te bedenken wat ze mij eens kan vragen of vertellen.
"Lopen jullie elke dag alleen van school naar huis?" Ik knik.
"Mama is druk." Voeg ik er aantoe.
"Heeft ze alweer werk gevonden dan?" Ik schud mijn hoofd.
"Er komt elke maand geld van de uitkering." Ik spreek het woord hakkelend uit. Puur omdat ik niet weet hoe het precies moet.
"En jullie dan? Krijgen jullie wel genoeg te eten?" Ik knik. "Weet je het zeker?" Ze pakt mijn tengere bovenarmpje beet. Ik sta op.
"Ik moet gaan." Zeg ik dan gehaast. "Anders wordt mama strakst nog boos."
"En wat gebeurt er dan?" Vraagt mevrouw Damstra bezorgd. Ik zucht.
"Niets." Fluister ik en dan loop ik weg. Het wordt me hier iets te heet onder de voeten.