Ons geheim

XI

Tien jaar geleden

Als mama de volgende ochtend het deurtje opent komt Josef aangesneld vanuit de hoek van de kamer. Hij steekt zijn hand uit en helpt me door de kleine opening.
"Kom." Zegt hij. Hij trekt me mee langs mama en naar boven. Mama kijkt ons hoofdschuddend na.
"Je doet me pijn Josef."
"Weet ik, sorry, maar als je niet beweegt wordt het alleen maar erger." Josef neemt me mee naar mijn kamer. "Ik wil dat je me vertrouwt, oké?" Vraagt hij. Ik knik voorzichtig. "Je moet een andere trui aan." Ik adem geschrokken in als Josef zijn hand uitstrekt naar mijn zij. "Vertrouw me nu maar." Hij pakt de zoom van mijn shirt. "Niet schrikken." Fluistert hij. In een beweging ritst hij mijn trui van mijn huid. Mijn ogen springen vol maar ik weet mezelf goed te houden.
"Sorry, maar langzaam doet nog veel meer zeer." Ik knik, dat weet ik, dit is niet de eerste keer dat ik gemarteld uit mama's kooi kom, maar wel de eerste keer dat Josef me zo helpt. Ik zie in zijn ogen dat hij zich schuldig voelt omdat hij er niet was om me te beschermen. Ik haal een trui uit mijn kledingkast en trek hem voorzichtig over mijn hoofd. De donkerblauwe fleece kietelt mijn wonden lichtjes, maar het gaat nog net. Ik ga naar de wc en check drie keer of ik heb doorgetrokken, daarna pas kijk ik in de spiegel.
"Als je je haar doet ziet het er al minder zielig uit." Zegt Josef die zelf ook een hand door zijn haar haalt. Ik pak de borstel en kam met veel moeite de klitten uit mijn rode haar. De licht golvende lokken vallen over mijn schouders en rug als ik het loslaat.
"Beter." Zegt Josef, me een glimlach schenkend. Ik glimlach pijnlijk terug, maar krijg het al gauw voor elkaar om me te vermannen en normaal te doen. Vlak voor we naar beneden gaan pakt Josef mijn handen vast. Hij kijkt met zijn blauwe ogen in die van mij.
"We mogen niet zielig doen." Zegt hij zachtjes. "Dan wordt het alleen maar erger." Ik knik en op ons allernormaalst lopen we naar beneden. Hand in hand en stiekem doodsbang, maar toch met een glimlach, in de hoop dat dat helpt. Een geveinsde glimlach, dat wel.