Ons geheim

XXVI

Tien jaar geleden

"Goedemorgen." Zeg ik zacht tegen de juf. De juf heeft me niet in de gaten, ze is veel te druk bezig met de kinderen om haar heen. Wat zijn sommige kinderen eigenlijk kleuters. Kom nou, we zitten in groep drie... Dan ga je toch niet rondstuiteren alsof je in de poppenhoek mag spelen? De poppenhoek is voor groep 1 en 2, in groep 1 en 2 zitten kleuters, kleuters zijn klein en kleine kinderen zijn stom. Ze denken dat ze de hele wereld aankunnen, maar dat kunnen ze niet. Zelfs Josef kan ons niet altijd redden, dan kunnen kleine kinderen toch zeker de wereld niet aan? Bij kleine kinderen lijkt het soms alsof het hele universum om hen draait. Dat slaat nergens op, maar de papa's en mama's doen er altijd net zo hard aan mee. Ze onthalen hun kinderen van school alsof ze prinsjes en prinsesjes zijn en worden helemaal lyrisch als hun zoontje of dochtertje met de zoveelste verknipte kleurplaat aan komt rennen...

Stiekem ben ik jaloers. Er is nooit iemand die 'wauw!' zegt als ik vertel hoe goed mijn rekentoets ging en er is nooit iemand die me enthousiast onthaalt uit school... Waarom zou ik enthousiast zijn dat ik naar huis mag? Thuis zijn is nog veel erger dan rekenen op school...
Als ik die kinderen zie denk ik ook stiekem aan papa. Vroeger haalde papa ons op uit school, mama kwam nooit op school. Papa daarentegen kwam er speciaal voor uit zijn werk. Hij slingerde Josef en mij altijd door de lucht als we aankwamen rennen, bekeek mijn verknipte kleurplaten vol bewondering en riep 'wauw!' als Josef vertelde dat zijn rekentoets goed ging... En toen werd hij overreden, Josef en ik mochten niet naar zijn begravenis. Hij verdween gewoon op een ochtend en kwam niet meer terug. Mama kreeg telefoon en ging toen zonder wat te zeggen naar boven. Ik weet nog dat ze pas een paar uur later weer uit de badkamer kwam en ons helemaal high vertelde dat papa dood was gereden door een vrachtwagen. Geschrokken, tikte Josef me toen aan en fluisterde hij dat mama ons nu nog veel vaker in de kooi zou stoppen. In mijn herinnering was dat de enige reden waarom ik huilde. De dood begreep ik toen nog niet. Papa beschermde ons altijd. 's Nachts liet hij ons uit de kooi en als hij thuis was zorgde hij dat mama haar schokapparaat niet kon vinden, maar Josef kreeg gelijk. Toen papa doodging, werd het allemaal nog veel erger...

Ik zucht en ga op mijn plaats zitten. Was ík maar een kleuter.