Ons geheim

XXX

Tien jaar geleden

Samen zitten Josef en ik op mijn kamer. Josef zit tegen de muur op de grond. Ik zit in het hoekje van mijn bed. We zwijgen, gewoon omdat er niets te zeggen valt. Technisch gezien zijn we aan het schuilen, mama is aan het ontnuchteren en haar kater maakt haar chagrijnig, maar is het een slechte schuilplaats, als ze wil vindt ze ons zo.

"Mag ik iets doms vragen?" Vraagt Josef plotseling. Ik kijk van op mijn knieën.
"Ja natuurlijk." Antwoord ik.
"Zijn jou littekens ook versmolten tot één?" Ik kijk hem vragend aan.
"Wat bedoel je?" Vraag ik fronsend. Josef pakt het randje van zijn shirt en trek het op.
"Dit, het zijn er zoveel dat het één stuk is geworden." Ik bijt op mijn lip bij de aanblik van Josefs zij. Ik trek twijfelend mijn eigen shirt op. 
"Bijna." Mompelt Josef als hij het ziet. Ik neem een hap adem en dwing mezelf nog eens naar Josefs zij te kijken. "Waarom vind je het zo moeilijk om er naar te kijken?" Vraagt Josef verbaasd. Ik bijt mijn kiezen op elkaar.
"Mmm." Twijfel ik. Eigenlijk weet ik zeker dat ik begin te huilen als ik ook maar een woord zeg, maar ik praat toch. Zacht, dat wel.
"Omdat ik de helft van die littekens zelf had moeten hebben..." Josef schudt wild zijn hoofd.
"Ik had al jou littekens moeten hebben." Verzucht Josef. Nu is het mijn beurt om mijn hoofd te schudden.
"Jij vangt al veel te vaak de klappen voor me op!" Een traan loopt over mijn wang.
"Dat moet ik toch? Dat doen broers voor hun zusje!" Reageert Josef daarop. Ik begraaf mijn gezicht in mijn handen.
"Jij moet helemaal niets..." Kraakt mijn stem. Mijn schuldgevoel steekt de kop op en ik kan mijn tranen niet meer bedwingen. Josef legt een arm om me heen, maar ik schudt hem af. Bijna krijgen we er ruzie over maar net op tijd houden we beiden onze mond: Het opengaan van de deur doet ons opschrikken.
"Josef kun je even naar je eigen kamer gaan. Dan kunnen jullie niet kletsen en dat is precies de bedoeling, want ik heb hoofdpijn."
"Waar zou dat nou door komen..." Fluistert Josef sarcastisch. Ik zucht en sis tussen mijn tanden dat hij dat niet te hard moet zeggen.
"Josef?"
"Oké, mama." Zegt hij zacht. Ik kruip nog verder weg in mijn hoekje als Josef opstaat en ik voor een seconde alleen ben met mama.
"Nou, ik ga weer naar beneden. Ik probeer wel wat eten te koken, maar wees stil!" Sist ze me nog toe. Ik knik en slaak een zucht van verlichting als mama voor eens gewoon de kamer verlaat, zonder me te lijf te gaan...