Ons geheim

XXI

Tien jaar geleden

"En wat doe ik met stoute kinderen?" Hoor ik mama zeggen. Ik knijp mijn ogen dicht en pers het over mijn lippen.
"Die straf je." Mompel ik. Ik hoor een echo naast me. Het is Josef, die mijn arm vastgrijpt. Ik druk me tegen hem aan en vlecht mijn vingers in die van hem. Ik hoor mama weglopen en open mijn ogen om te zien wat ze gaat doen. Al weet ik het wel: Ze gaat haar schokapparaat halen. Als mama zich omdraait kan ik zien wat ze heeft.
"Nee, mama, alsjeblieft!" Gilt Josef. Ik voel hoe Josef 'm freakt. En hij heeft een reden om bang te zijn: hij heeft een gebroken arm en zijn wonden zijn nog lang niet geheeld, nog niet eens een heel klein beetje... Het gaat hem zo zeer doen... Onder luid protest trekt mama ons uit elkaar. Ik neem een hap adem, maar kan het niet houden, van angst begin ik te huilen.
"Clo!" Josef gebruikt de afkorting van mijn naam om mijn aandacht te trekken.
"Josef..." Kraakt mijn stem als respons.
"Wie eerst?" Vraagt mama. Ze loopt op mij af. Van schrik deins ik achteruit. Josef gilt.
"Nee! Alsjeblieft, mama!"
"Cloé kiest." Snauwt ze hem toe. Ze zet het ding tegen mijn zij zonder het knopje in te drukken. Van schrik begin ik nog harder te snikken. "Wie? Cloé, wie eerst?" Ik adem zwaar en kijk onzeker om mama heen naar Josef. Mama's gezicht komt dicht op de mijne. "Ik zou maar kiezen." Fluistert ze. "Anders maak ik Josef af."
"Kies toch Cloé..." Hoor ik Josef snikken. Mama draait zich om en dreigt met haar apparaat onder Josefs neus.
"Houd je stil." Sist ze. Ze komt opnieuw op me aflopen en zet het ding tegen mijn zij. Weer schrik ik en verwacht ik pijn, die niet komt.
"Ja, Cloé, kies toch." Zegt ze spottend. Ik slik en hoor Josefs gegil van eergisteren galmen in mijn hoofd.
"Ik." Pers ik over mijn lippen. Het apparaat begint te zoemen en zet mijn zij in brand. Ik zak op de grond, maar mama trekt me overeind en zet opnieuw het zoemende ding tegen mijn zij. Ze trekt mijn shirt omhoog en zet de ijzeren punten tegen mijn blote vel. Ik hoor Josef smeken haar te stoppen, maar voor de verandering negeert mama dat. Ze duwt me tegen de muur en laat opnieuw mijn hele lichaam sidderen. Na nog een paar schokken smijt ze me richting de kooi en duwt ze me door de kleine opening naar binnen.
"En nu je broer." Sist ze me toe. Ze stapt op Josef af. Eigenlijk wil ik schreeuwen en gillen, smeken dat ze moet stoppen, maar ik krijg het niet over mijn lippen. Alles wat ik eruit weet te krijgen is een vragende:
"Mama?" De twee korte, vragende lettergrepen doen haar omdraaien, in tegenstelling tot ons smekende gegil van normaal. Ze kijkt me aan met haar woedende, bloeddoorlopen ogen, maar ik zie dat ze niet eens high is.
"Wat is er?" Vraagt ze, geïrriteerd dat ze wordt onderbroken. Ik kijk met mijn blauwe ogen dwars door haar heen.
"Hoe kan een moeder dit doen met haar kinderen?" Vraag ik terwijl ik tranen voel opwellen in mijn ooghoek. Ze haalt haar schouders op, maar is duidelijk van haar pad af. Even in de war, pakt ze Josef bij de kladden en smijt ze hem richting de kooi.
"Erin." Sist ze Josef toe. Ze draait het deurtje op slot en loopt weg.
"O God. Dankje." Fluistert Josef. Hij laat al zijn spanning varen en een paar opgehouden tranen rollen over zijn wang. Hij legt mijn hoofd op zijn schoot en aait dankbaar door mijn haren. "Ssssssh..." Sust hij als hij mijn tranen ziet. "Het komt goed Cloé, ik ben er voor je."