Ons geheim

XL

Beste mensen,
We naderen het einde! En er zijn nog een aantal vragen onbeantwoord: Wie chanteerde Josef en waarom? Komt Cloé nog van haar irritante pleegmoeder af voor ze achttien is? En natuurlijk de hamvraag van de schuine lettertjes: Hoe ontsnappen Cloé en Josef aan hun moeder? Al zijn dáárover al wat spoilers weggegeven in de hoofdstukken over nu... Hebben jullie ze opgemerkt? Met deze meegerekend nog vier hoofdstukken (in totaal dus nog acht delen) te gaan!
Groetjes,
Kiara

"Ik weet het niet, verdomme!" Roep ik geïrriteerd als de moeder me voor de zoveelste keer vraagt of ik misschien weet waar haar mobiel is. Ik zie Andy schrikken van mijn taalgebruik.
"Waarom vraag je daar toch steeds om?" Vraagt de moeder hoofdschuddend.
"Wat?" Vraag ik verbaasd.
"Of iemand je wil verdommen. Je bent toch al kapot gemaakt! Ik zie na zoveel jaar pleegzorg echt het verschil wel tussen beschadigd en kapot. En jij bent kapot." Snauwt ze. Die schiet me in het verkeerde keelgat. Dreigend sta ik op. Vanbinnen begint een storm te woeden die ik niet kan bedwingen.
"Waarom zou je dat zeggen?" Snauw ik verhit. Ik stap op haar af en dwing haar achteruit te stappen. "Waarom zou je dat zeggen?" Herhaal ik dwingend. Ze opent haar mond om iets te zeggen, maar eigenlijk wil ik het niet eens horen. Ik geef haar een duw. Ze struikelt over het bijzettafeltje achter haar en valt op de grond. Angstig, kruipt ze ruglings onder me vandaan...
Ik schrik zo van die reactie dat ik me omdraai en wegren. In mijn achterhoofd hoor ik een klein stemmetje schreeuwen...
Alsjeblieft mama, stop!
Ik ren naar boven en sluit mezelf op in mijn kamer. In shock door mijn eigen actie zak ik tegen de muur. Ik merk pas dat er een eenzame traan over mijn wang loopt als hij van mijn neus op mijn broek valt. Wat heb ik in godsnaam gedaan?
Ik zucht en veeg de traan van mijn wang. Ik heb vaker iemand tegen de grond gesmeten. Een paar dagen geleden nog, op het schoolplein, toen Andy werd gepest. Wat bezielt me dat ik nu ineens zo over mijn toeren raak?
Alsjeblieft mama, stop!
Hoor ik het kleine stemmetje herhalen. Het is een ander stemmetje, een jongetje deze keer. Josef. Diep in mij weet ik het antwoord op mijn vraag: Als ik mensen op de grond smijt hebben ze het verdiend. En in dit geval had ze gewoon gelijk. Ze deed niets fout, ze maakte misschien een opmerking die ze beter niet had kunnen maken, maar ze kon er niets aan doen en werd toch afgestraft. En dat is een situatie waar ik maar al te goed het gevoel bij ken: machteloosheid. En machteloosheid is misschien wel het verschrikkelijkste gevoel dat ik ken. Je voelt je vreselijk en je kunt er niets aan veranderen. Ik adem diep in en uit om mezelf te kalmeren.
"Cloé!" Klinkt er van beneden. Het is Andy.
"Ja?" Mijn stem slaat over. Ik schraap mijn keel.
"Je telefoon gaat af." Zegt hij.
"Oké, ik kom eraan." Zuchtend kom ik overeind. Ik strompel de trap af en raap mezelf bij elkaar voor ik mijn telefoon opneem.
"Hey Josef." Weet ik uit te brengen.
"Cloé, ehm, ik heb iets verzwegen om je geen valse hoop te geven, maar nu heb ik goed nieuws dus ga ik je het vertellen." Spontaan mijn shock voorbij heeft Josef al mijn aandacht. "Die Alice heet toch ook Freuder?" Ik denk even na.
"Ja, wat is daarmee?" Zeg ik gespannen.
"Ik heb aangifte gedaan van de chantage en ze hebben haar gevonden."
"Haar?" Ik slik.
"Ja haar, het is ene mevrouw Freuder en ze is een vriendin van mevrouw Damstra. De chantage is begonnen omdat ze zelf geldprobleem had, maar ze heeft uitdeling aangifte gedaan, nog voordat ik überhaupt betaald zou hebben. Ze hoorde verhalen van haar kleindochter en was bang dat jij vermoord zou worden."
"En die kleindochter is Alice?" Vraag ik verbaasd.
"Waarschijnlijk..." Mompelt Josef. Ik bijt op mijn lip om niet uit te barsten. Ze zou er met niemand over praten!