Ons geheim

XXXII

Tien jaar geleden

"Mama?" Vraag ik zacht. Als een zoutzak ligt mama op de bank, haar hoofd ligt in het enkele kussen dat ligt in de hoek van de bank, haar benen liggen grotendeels op de grond en met haar buik leunt ze op het zitvlak van de bank. "Mama?" Vraag ik opnieuw. Ze reageert weer niet. Josef zucht.
"Klim maar weer op de bank Cloé, het gordijn moet weer dicht." Ik zucht en klim op de rugleuning. Ik klem mijn vingers om de ruwe stof en trek de ringen over de verroeste gordijnroede. Bijna raak ik uit evenwicht, maar ik weet me te herstellen door mijn hand tegen het raam te zetten. Ik laat een handafdruk achter op het raam, maar ik maak me er niet ongerust over, er staan er zoveel op. Voorzichtig schuifel ik over de rugleuning naar het andere gordijn. Ik snap wel waarom Josef mij dit laat doen, hij is veel te groot om de rugleuning te balanceren...
Ook aan deze kant klem ik mijn vingers om de stof en trek ik de ringen over de roede. Even blijft hij haken, ik geef een flinke ruk in de veronderstelling dat het gordijn niet mee zal geven, maar dat doet het wel. Even balanceer ik nog op een been, maar dan val ik. Achterover, met mijn schouders op mama's rug. Ik rol verder op de grond. Met grote, geschrokken ogen kijk ik toe hoe mama kreunend wakker wordt. Josef kijkt gedesoriënteerd om zich heen maar neemt dan een snel besluit. Hij helpt me overeind en geeft me een duw richting de trap.
"Lopen Cloé, ga naar boven en houd je koest op je kamer!" Sist hij.   
"Maar..." Protesteer ik nog.
"Lopen." Kapt Josef me af. Net op tijd maak ik me uit de voeten. In mijn ooghoek zie ik mama overeind komen. Ze doet de rest van het gordijn dicht en opent de kooi. De rest krijg ik alleen nog mee via mijn gehoor. Josef houdt zich koest zolang als mogelijk, maar ik hoor hem al piepen als alleen al het gezoem van mama's apparaat door de kamer klinkt.
Ik probeer de brok in mijn keel weg te slikken en sluit mijn ogen als ik Josef zijn eerste gil hoor slaken.
"Wil je me vermoorden ofzo!" Hoor ik mama naar Josef schreeuwen.
"Nee, nee, mama, natuurlijk niet!" Smeekt Josef terug.
"Pas maar op, straks vermoord ik jou nog, neem ik gelijk dat heksje van een zusje van jou mee!" Ik bijt op mijn lip als nog een gil door het huis galmt. Was het maar onze bedoeling geweest om haar te vermoorden...