Ons geheim

IXL

Tien jaar geleden

Ik sidder van angst als ze me woedend optilt en tegen de grond smijt.
"Alsjeblieft niet mama..." Smeek ik zachtjes. Ik kruip tijgerend onder mama vandaan. Met haar nagels knijpt ze door mijn trui heen in mijn vel om me op mijn rug te draaien. Als ik zie wat ze in haar andere hand heeft begin ik spontaan te huilen. Het zoemen van het apparaat boort dwars door mijn trommelvlies mijn hersenen in en net als bij de honden van Pavlov zet het geluid een reactie in mijn hersenen in werking waardoor er spontaan het pijnstillende hormoon endorfine wordt aangemaakt. Al doen de praktijken hier in huis me eerder denken aan de experimenten van Skinner en zijn ratten in de shockbox. Mama heeft haar hand en zet de twee punten van haar apparaat in mijn zij.
Ik snak naar adem. Wat doet het zeer! Het doet altijd zeer, maar het is alsof het vandaag nog meer zeer doet. Nog eens zet mama's apparaat mijn zij in vuur in vlam. Een gil ontsnapt mijn keel.
"Mama stop!" Smeek ik. Maar zoals altijd weet ze niet wat genade is. Ik gil nog eens als haar andere hand in mijn vel knijpt om me op mijn plek te houden.
"Nee mama!" Gil ik als ze haar rechterhand weer opheft om het ding opnieuw in mijn zij te steken. Tranen stromen over mijn wangen als ik onder stroom wordt gezet. Als de een van de punten mijn heup raakt voel ik de botten in mijn been trillen en de spieren spastische bewegingen maken. Het doet zo'n pijn dat ik me licht voel worden in mijn hoofd...
"Mama, alsjeblieft! Mama straks ga ik dood!" Smeek ik.
"Misschien is dat maar beter ook." Zegt ze. Met grote ogen kijk ik haar aan. Ze lijkt even van haar pad gebracht door doordringende blik in mijn blauwe ogen, maar al snel herpakt ze zich en duwt ze nog een laatste keer het ding tegen mijn zij.
"De kooi in..." Sist ze. Zo snel als ik kan maak ik me uit de voeten. Ik open zelf het deurtje en kruip naar binnen. Ik slik meerdere malen de pijn weg en draai me om naar de houding die Josef me aangeraden heeft. Als mama weer rustig aan de tafel zit zie ik twee blauwe oogjes en een paar plukken blond haar om de hoek van de deur.
"Josef?" Vraag ik zacht. Josef komt op me af gestormd. Hij kijkt om zich heen. "Wat doe je?" Vraag ik zacht.
"Sssst." Sist hij. Hij grijpt naar het sleuteltje op de kast. "Ik ga je eruit halen." Ik schud geschrokken mijn hoofd.
"Dan doe je precies wat ik van jou nooit mag doen." Josef hurkt bij de kooi en doet alsof hij me troost...
"Josef wat doe je?" Buldert het achter hem als Josef voorzichtig het piepende deurtje opend.
"Niets mama." Zegt hij.
"Ga eens voor het deurtje weg." Zegt ze doordringend. Josef slikt en zet een stapje opzij. Mama is ondertussen naar Josef toegelopen. Haar blik verandert in ijs als ze het geopende deurtje ziet. In een flits slaat ze Josef tegen de grond. Hij snakt naar adem als mama's voet hem raakt op zijn borstkas.
"Ga die kooi in." Sist ze. Gewillig kruipt hij naar binnen. Ik draai bijtend op mijn lip bij om plaats te maken. Josef gaat zwijgend naast me zitten.  Als mama na een poosje naar boven gaat draait Josef zich gehaast naar me om.
"We moeten een plan maken om hier weg te komen." Zegt Josef. "Ik moest nog eens met die vrouw praten vandaag en ik denk dat ze ons echt kan helpen." Geschrokken kijk ik hem aan.
"Maar, dat wat je op de computer liet zien dan?" Vraag ik angstig.
"Dat weet ik Clo, maar ik denk dat alles beter is dan dit." Ik zucht en laat het bezinken.
"Nee." Zeg ik dan standvastig. "Ik kan niets zonder jou!" Josef legt uiterst voorzichtig, om mijn gekwetste lichaampje niet nog meer pijn te doen, een arm om me heen.
"Maar we hebben het ook nog nooit geprobeerd." Fluistert hij me lieflijk toe. En ergens heeft hij daar gelijk in.