Ons geheim

XIII

Tien jaar geleden

Met mijn onderarm volg ik de trapleuning naar boven. Mijn vingers voelen het hout af en zorgen ervoor dat ik mijn arm optrek als er een splinter uitsteekt.
"Schiet eens op Cloé..." Sist Josef achter mij. Zuchtend draai ik me om. Josef wijst met zijn hoofd naar de deur en ik besef wat hij bedoelt. Anders jaagt mama me wel op. Ik laat de trapleuning los en zet mijn voeten in een rap tempo een voor een op de treden. Het kost me al mijn concentratie om niet te vallen, maar het lukt me om boven te komen. Josef gaat zwijgend naar zijn eigen kamer. Ik ook.
Uitgeput van de hele dag op mijn hoede zijn, val ik achterover op mijn bed. Met mijn blauwe ogen volg ik de rand van het plafond. Eigenlijk moet ik eerst nog mijn pyjama aantrekken en naar de wc en mijn tandenpoetsen... Maar ik ben zo moe...
Als ik Josef naar de badkamer hoor gaan dwing ik mezelf op te staan en mijn pyjama aan te trekken. Met mijn ogen al half dicht stap ik naast Josef de badkamer in. Ik poets mijn tanden en ga op de wc zitten. Ik word een beetje wakker bij de gedachte aan wat er gebeurd als ik niet doortrek, maar ben al bijna weer aan het slaapwandelen onderweg naar mijn bed.
"Cloé?" Direct weer wakker draai ik me om.
"Ja?" Fluister ik net zo zacht.
"Mama heeft gezegd dat ik vanavond aan de beurt ben." Het is een seconde stil.
"Waarom?" Fluister ik zacht. Josef haalt zijn schouders op.
"Ze heeft er gewoon zin in denk ik..." Ik merk een kraak op in zijn stem. Hij kijkt naar zijn voeten. "Wat moet ik doen Cloé?" Hij kijkt op vanonder zijn lange blonde kuif. Samen met angst en wanhoop zie ik tranen van angst in zijn azuurblauwe ogen...
"Ga, je moet, kom..." Hakkel ik. "Ga onder mijn bed liggen." Pers ik eruit. Josef kijkt verbaasd op. Ik steek vastberaden mijn hand uit.
"Het kan toch niet erger..." Mompel ik zacht. Josef knikt en veegt een ontsnapte traan van zijn wang. Hij pakt mijn hand vast, ik trek hem mee. Ik smijt mijn kussen onder mijn bed.
"Ik hoop dat dat genoeg is." Fluister ik. Josef kruipt onder mijn bed.
"Ik heb het met minder gedaan..." Fluistert hij. Het is even stil. Je kan ons hart horen kloppen, als je goed luistert hoor je misschien zelfs de wandklok beneden.
"Welterusten." Zegt Josef zachtjes.
"Welterusten." Fluister ik terug.