Ons geheim

IIX

10 jaar geleden

Het getik van onze oude wandklok is samen met het geluid van ademhaling het enige wat te horen is in onze woonkamer. Josef en ik zitten samen op de bank, mama is zwijgend heen en weer aan het zeulen met spullen. We weten niet waarom ze dat doet, en dat is precies de reden voor onze angst. Als ze zich naar ons omdraait grijp ik angstig Josefs arm vast.
"Ga even naar jullie kamer alsjeblieft." Zegt ze. Josef staat op en wenkt me. Ik ben een beetje verdoofd en dat maakt me iets langzamer dan Josef, mijn moeder geeft me een duwtje. Opnieuw grijp ik me aan Josef vast. Wat is ze aan het doen? Waarom is het aan het doen?
"Wat doet ze?" Vraag ik aan Josef. Hij haalt zwijgend zijn schouders op terwijl we op zijn bed gaan zitten.
"Wat nog veel belangrijker is, is waarom we naar onze kamer moeten." Mompelt hij voor zich uit starend. Ik knik en denk na. Zou ze een nieuwe kooi gaan neerzetten en moeten daarom alle meubels anders? Of komt er gewoon eindelijk iemand kijken naar de losse draden achter onze bank?
"Misschien komt er wel gewoon iemand kijken naar de losse draden achter onze bank." Fluister ik zachtjes. Josef zegt niets en schudt alleen zijn hoofd.
"Maar misschien..."
"Sssst." Sist Josef. Hij houdt een vinger tegen zijn lippen en houdt zijn andere hand achter zijn oor. De bel gaat.
"Goedemiddag!" Klinkt het van beneden. "Ik kom even kijken naar de losse bedrading?"
"Ja dat klopt." Antwoord mama.
"Zie je wel?" Sis ik naar Josef. Maar Josef sist nog eens dat ik mijn mond moet houden.
"Ik begrijp dat u ook kinderen heeft?" Vraagt de man.
"Ja twee." Antwoord mama, op haar eigen korte, snauwende manier.
"Dan is deze losse bedrading natuurlijk levensgevaarlijk, het is maar goed dat u even belt. De kans op een elektrische schok is erg groot als ik er zo naar kijk..." De rest van het gesprek kan ik niet verstaan: Josef lacht cynisch.
"Geloof je dat nu? Ze behoedt ons tegen elektrische schokken!" Tiert hij sarcastisch lachend. Ik kijk alleen naar de grond. "Weetje, je had gelijk." Gaat Josef dan verder, nu weer bloedserieus. Hij gaat naast me zitten en legt zijn handen op mijn schouders. "Je had gelijk, deze keer wel, maar wees in het vervolg nooit meer optimistisch Cloé, alleen als ik je vertel dat je dat moet zijn, in dit huis leidt dat alleen tot teleurstellingen." Ik voel een traan over mijn wang lopen, maar negeer het en knik. Hij trekt me tegen zich aan en veegt de enkele traan van mijn wang.
"Je doet streng tegen me." Fluister ik met een kraak in mijn stem.
"Ik bescherm je." Fluistert Josef. En ik weet dat het waar is.