Ons geheim

V

10 jaar geleden

Josef en ik zitten op ons allerlieflijkst te spelen op het tapijt. Josef rijdt met autootjes waar hij eigenlijk allang te groot voor is en mijn Barbie loopt al een uur rondjes langs de spiegel en daarna langs Josefs auto's naar het bed en weer terug naar de spiegel. Allebei zijn we alert, want mama is chagrijnig.
Erg chagrijnig.
Dat ze nog niemand in de kooi heeft gestopt en voor de anders ogen onder stroom heeft gezet met haar gevreesde schokapparaat, is me een raadsel...
"Jongens?" Josef en ik draaien tegelijk ons hoofd om. "Willen jullie even opruimen? We gaan eten."
"Ja mama." Zeggen we in koor terwijl we tegelijk opstaan. Mama gaat terug naar boven. Waarschijnlijk heeft ze daar haar witte lijntjes, of erger, haar pillen.
"Mama heeft nog helemaal niet gekookt." Fluistert Josef.
"Wat gaan we eten dan?" Vraag ik terwijl ik een seconde stil blijf staan. Josef trekt me omlaag.
"Blijf opruimen suffert... En nee, dat weet ik niet, ze heeft vast weer van die pillen gehad, ze denkt weer dingen..."
Van schrik begin ik nog beter op te ruimen.
"Jongens?" Weer kijken we beiden op. "Ehm, heb ik al gevraagd of jullie gaan opruimen? We gaan eten."
"Ja mama." Zeg ik voorzichtig.
"O, oké, ga ook maar vast de tafel dekken dan. Ik ga boven naar de wc." Ze grijpt naar haar hoofd en sist iets onverstaanbaars. "Ik heb weer wat nodig... Ik kom er zo aan." Mompelt ze. En dan verdwijnt ze.
"Jeetje, die is flink in de war." Fluistert Josef.
"En gevaarlijk." Fluister ik terug.
Het duurt lang voor ze weer beneden komt, Josef en ik ruimen de kamer op en dekken de tafel. Nog steeds niet wetend wat we eigenlijk gaan eten. Niet zeker wat te doen gaan we naast elkaar voor de deur staan en wachten we tot mama komt.
"Wat nu?" Vraag ik zacht. Josef haalt zijn schouders op.
"Wachten."
Fluisterend wachten we dan maar. Tien minuten, 20 minuten....
Een gigantisch kabaal klinkt op de trap.
"Valt ze nu?" Vraagt Josef geschrokken.
"Weet ik niet." Fluister ik gauw terug. Mama kijkt om de deur en pikt me naast Josef weg.
"Jij bent als laatst naar de wc geweest vanmorgen toch?" Raast ze. Bang knik ik van ja. "Er is niet doorgetrokken." Ze pakt me bij de schouders en schudt me een meter boven de grond door elkaar. "Moet jij eens meekomen en ruiken hoe godvergeten het daar nu stinkt." Ze trekt me aan mijn haren mee en sist: "Eens kijken hoe jij je redt zonder je reddende engel Josef..."