Ons geheim

XXV

Tien jaar geleden

Een eenzame traan loopt over mijn wang. Een eenzame traan zoals er vaker over mijn wang rolt, zo'n traan die ontstaat vanuit het niets, zo'n traan die 's avonds verhindert dat je in slaap valt. Ik weet eigenlijk niet eens precies waarom hij mijn oog ontsnapt. Mijn hoofd is gedachteloos. Misschien is dat het hele probleem. Als er geen leuke gedachten zijn in mijn hoofd is er alle ruimte voor vervelende. Ik denk nog eens aan de uitdrukking op Josefs gezicht en de angst in zijn azuurblauwe ogen, toen ik hem nat aantrof in de badkamer. De gedachte doet spontaan een tweede traan uit mijn ooghoek ontsnappen. Een tweede traan die de eerste gezelschap kan houden. Waarom doet Josef dat nou steeds? Hij beschermt me altijd, ten koste van zichzelf. Hij doorstaat pijn, angst en nog meer pijn. En dat allemaal om mij te beschermen. Soms wilde ik dat hij dat niet deed, ik voel me er schuldig over, maar soms... Soms weet ik dat ik het niet aankan, dat ik allang dood zou zijn als Josef er niet was geweest. Ik verpest het altijd, voor mezelf en ook voor Josef. Ik ben degene die 's avonds in de kooi opgesloten zou moeten zitten, ik ben degene die de koude scherpe ijzers van mama's schokapparaat in mijn zij zou moeten voelen... Ík ben schuldig het grootste deel van de tijd, niet Josef. Meerdere tranen rollen nu over mijn wang. Ze laten vlekjes achter in mijn kussensloop. Honderd, misschien wel tweehonderd vlekjes, allemaal rond of ovaal en allemaal donkerrood, iets donkerder dan de kleur van mijn kussensloop. Nu ik erover nadenk, ze hebben de kleur van bloed. En ik weet dondersgoed welke kleur bloed heeft. Volgens mij zie ik veel te vaak bloed. Op mezelf en op Josef... Och Josef... Nog een traan welt op, maar ik veeg hem weg voor hij mijn wang op kan rollen.
Ik sluit mijn ogen om te voorkomen dat ik staar naar het plafond. Ik weet ondertussen echt wel hoe het plafond eruitziet: Ik staar er vaak genoeg naar. Er zit een vlek op, ik vraag me af hoe hij daar komt, ook wat de vlek gemaakt heeft en ondanks dat ik er al jaren over nadenk, weet ik het nog steeds niet. Langzaam voel ik me lichter worden in mijn hoofd. Het wordt steeds zwaarder om in een normaal tempo te blijven denken en dan komt eindelijk de slaap.