Ons geheim

VII

10 jaar geleden

Zo stil mogelijk zit ik onder de tafel. De handen over mijn oren zouden me moeten beschermen tegen het gegil van Josef. Maar het helpt helemaal niets. Het geluid, dat voor mij een teken is van pure pijn en angst, gaat dwars door mijn handen heen. Ik knijp mijn ogen dicht en maak me zo klein mogelijk. Een traan glijdt over mijn wang en maakt een nat plekje op mijn knie.
BAM! Klinkt het boven mij. Ik schrik zo dat ik mijn ogen open en opkijk, maar ik waag het niet een geluid te maken. Ik zie Josefs benen over de rand van de tafel bungelen naast me en voel nog meer tranen op mijn broek vallen. Waarom doet mama dat nou? Ik bijt hard op mijn lip om te voorkomen dat ik begin te schreeuwen. Ik hoor het zoemen van mama's schokapparaat en Josefs gegil. Beide geluiden steken in mijn hart.
"Nee..." Hoor ik mezelf zeggen. Ik sla twee handen voor mijn mond, maar het is net of iemand anders de controle heeft.
"Nee!" Schreeuw ik. Ik kruip onder de tafel vandaan. "Nee, nee nee!" Gil ik. Ik weet ook niet wat ik anders moet gillen.
"Nee Cloé!" Huilt Josef. "Doe nou niet Cloé alsje...!" Nog een schok zorgt dat hij zijn zin niet afmaakt. Uit pure frustratie en woede schreeuw ik de longen uit mijn lijf. De tranen biggelen over mijn wangen, maar mijn gegil heeft effect. Mijn moeder duwt Josef nog een keer tegen de tafel, maar laat hem dan met rust.
"Mama alsjeblieft." Smeek ik als ze op mij afstapt, maar ze geeft geen gehoor. Ik probeer mijn handen te gebruiken als schild. Ik verkramp al van angst als ze uithaalt met het ding, maar ik weet te ontglippen en zet een sprint in naar de andere kant van de kamer. Een seconde lijkt ze me te vergeten en door te willen gaan op Josef, maar ze doet het erom, want ze kijkt naar me op en wacht op mijn reactie. Maar mijn reactie komt niet, want ik zie het rode lichtje op mama's schokapparaat knipperen: het ding is leeg. Boos smijt ze het ding op tafel en banjert ze de kamer uit. Versuft komt Josef overeind. Ik veeg de tranen van mijn gezicht en kruip bij Josef op tafel.
"Je, je..." Fluistert Josef zachtjes.
"Ik heb je gered."
"Nee je hebt echt dom geluk gehad. Je had haar haar gang moeten laten gaan." Ik zie aan zijn gezicht dat hij het eruit perst, de pijn negerend... Ik bal mijn vuisten en sla ermee op de tafel.
"Je snapt toch ook wel dat ik niet altijd mijn mond kan houden en stil kan zitten kijken hoe ze je zo'n pijn doet?" Ratel ik zachtjes. Josef slikt alleen maar en heeft niet de kracht iets terug te zeggen. Ik veeg mijn rode haar uit mijn gezicht en glijd voorzichtig van de tafel.
"Sorry." Klinkt het dan achter me. Ik draai me om, maar zeg niets. Voorzichtig tilt hij zijn shirt op en bekijkt hij de schade. Zijn verse wonden, omringt door littekens doen mijn adem stokken.
"Wil je me alsjeblieft even helpen?" Piept Josef. Een traan verlaat zijn oog. Zwijgend knik ik...