Ons geheim

IXX

Tien jaar geleden

Mijn hart slaat een slag over als ik wakker word en me probeer te bewegen. De pijn in mijn ribbenkast overspoelt me zo dat ik geschrokken een hap adem neem. Naast mij hoor ik Josef kreunen.
"Cloé?" Kreunt hij. "Hoe laat is het?"  Mijn adem stokt als ik mijn hoofd draai om te kijken.
"Kwart over zeven." Pers ik over mijn lippen.
"Dan moeten we zo naar school..." Weet Josef uit te brengen. Ik knik, maar heb er direct spijt van. Josef krijgt het niet voor elkaar te krijgen om rechtop te gaan zitten en rolt letterlijk het bed uit. Hij vangt zichzelf op met zijn armen, maar zakt erdoorheen.
"Auw!" Josef gilt bijna net zo hard als wanneer mama zich op hem uitleeft. Geschrokken kom ik overeind. Mijn eigen pijn negerend kniel ik naast hem neer.
"Josef?" Vraag ik. Josefs ogen draaien van de pijn, maar hij knijpt zijn ogen dicht en kijkt weer helder als hij ze opend.
"Fuck!" Vloekt Josef.
"Wat is dat?" Vraag ik geschrokken van zijn taalgebruik.
"Maakt het wat uit!?" Gilt hij. Ik schud overweldigt mijn hoofd. "Doe iets Cloé! Doe iets!" Ik zie tranen in zijn ogen springen.
"Ik weet niet wat ik moet doen!" Gil ik gepanikeerd. Hij laat zijn arm zien. De paarse kleur op zijn arm laat me zo schrikken dat ik achteruitdeins. "Het is gebroken!" Jammert Josef. "Het is gebroken, Cloé!" De groene kleur aan de rand van de plek verraadt dat de blauwe plek al een paar uur probeert te genezen: Zijn arm was gisteravond al gebroken.
"Wat is dit voor herrie?" Geschrokken houden we beiden onze mond. "O shit, nu zal hij naar een dokter moeten..." Mompelt mama. Ze kijkt om zich heen en kijkt turend in de lucht, alsof ze zich probeert te herinneren wat ze gedaan heeft. Haar omslachtige reactie op Josefs gebroken arm doet iets in me knappen.
"Je hebt zijn arm gebroken!" Gil ik woedend. "Zijn arm is door de midden!" Met mijn vuistjes ram ik op haar rug als ze voorover buigt om Josef op te tillen, maar het lijkt haar niet te deren. Ze duwt me aan de kant en loopt met Josef slap over haar armen de kamer uit. Boos banjer ik achter haar aan. Ze heeft zijn arm gebroken! Een mix van ongeloof en woede neemt de overhand. Ik zie Josefs ogen wegdraaien als mama zijn arm pakt om hem te bekijken. Opnieuw begin ik te schreeuwen.
"Hij valt flauw!" Gil ik.
"Hij moet naar het ziekenhuis." Mompelt mama als de rust zelve, me nog steeds negerend. Ze zet een pas om me heen en neemt Josef mee naar de auto. Bij de deur draait ze zich naar me om.
"Je ziet maar hoe je op school komt." Zegt ze bot. "En meldt Josef even ziek."