Ons geheim

VI

10 jaar geleden

Josef wil achter ons aanlopen maar mama gooit een bord naar zijn hoofd.
"Jij blijft hier verdomme!" Brult ze.
"Au..." Kreun ik zachtjes huilend.
"Ach huil niet je hebt tocht geen gevoel in dat godsgruwelijk rode haar van je!"
"Maar wel in mijn hoofd." Schreeuw ik hard huilen. Ze duwt me de trap op en schopt me richting de badkamer.
"Ruik je het?" Vraagt ze woest. "Dat stinkt hè?" Ze grijpt me in mijn nek en duwt mijn hoofd boven de wc-pot. "Ruik je het?" Vraagt ze meerdere keren. Naast me zie ik de witte lijntjes poeder en roze en blauwe pillen liggen op de vloertegeltjes. Waarom neemt ze dat spul toch? Buiten zinnen duwt ze mijn hoofd nog dichter op het gele water in de wc. "Wil je het proeven?" Vraagt ze. "Nee, nee alsjeblieft niet." Huil ik smekend. Maar ze duwt al. Twee keer laat ze me adem halen. Het zout prikt in mijn ogen en in mijn neus. Bijna verdrink ik. Daarna laat ze me los. Ze dwingt me om door te trekken, duwt me in een hoek van de badkamer en loopt naar beneden. Ik voel een traan over mijn toch al natte wang lopen. Twijfelend wat te doen blijf ik zitten waar ik zit... Al snel hoor ik de trap kraken. Kleinere, zachtere voetstapjes klinken.
"Hey Cloé." Zegt een zacht stemmetje om de hoek van de deur. Josef komt naast me zitten en veegt de natte haren uit mijn gezicht.
"Mama heeft gezegd dat we niet gaan eten." Fluistert hij. Een traan rolt over mijn wang.
"Ze heeft..."
"Ik zie het." Fluistert Josef gauw. "Kom je moet douchen." Hij trekt me overeind en haalt een handdoek voor me. Gedachteloos kleed ik me uit en draai ik de douche warm aan. Josef legt alles voor me klaar. Een schone onderbroek, mijn pyjama, een washandje en een handdoek. Dankbaar komt er een glimlachje van mijn kant. Ik was mijn haar en schrob mijn gezicht met het washandje, de zeep wast het meeste eraf, maar er blijft wat geur hangen. Al snel geef ik het op en kruip ik in bed. Josef kijkt om het hoekje als hij merkt dat ik naar bed ben gegaan.
"Ga jij ook naar bed?" Vraag ik. Josef schudt zijn hoofd. Ik zie wat bloed van zijn hand vallen. Hij verstopt zijn handen achter zijn rug.
"Ik moest het bord opruimen. Het is niets. Ik moet het eerst nog wassen voor ik op bed ga." Hij huilt. Ik zie het, maar ik doe net alsof van niet. Ik weet dat hij er een hekel aan heeft als ik dat opmerk. Hij komt naast me zitten.
"Ga maar vast slapen, maak je maar niet druk om mij." Fluistert hij. Hij duwt een kus op mijn voorhoofd en legt de deken over me heen. "Welterusten." Fluistert hij. "Welterusten." Fluister ik terug.