Ons geheim

IX

10 jaar geleden

Het gaat mis. Helemaal mis. Het was niet eens mijn bedoeling. Achteraf was het beter geweest als het wel mijn bedoeling was geweest, het was geniaal namelijk. Mama's schokapparaat lag aan de lader en ik was zo stom om tegen het apparaat aan te lopen en de lader ongemerkt uit het stopcontact te trekken. Ik had nog geen kans gezien het apparaat weer te laten opladen en nu krijgt ze het door, nog een paar seconden en dan heeft ze het in de gaten... Met haar rug naar me toe staat ze bij de tafel, vlak bij het stopcontact. Ik zie haar hoofd draaien en zet me vast schrap.
"Wie van jullie twee misbaksels..." Begint ze. Ik knijp mijn ogen dicht. "Jij natuurlijk!" Dondert ze terwijl ik haar in mijn richting hoor lopen. "Josef is niet thuis vandaag hè, hij kan het niet voor je opnemen hè?" Ik schudt mijn hoofd. Nee, Josef is op schoolreisje. Mama pakt me bij mijn bovenarm en smijt me tegen de grond. Met haar voet draait ze me op mijn rug. Achteruit kruip ik onder haar vandaan.
"Mama alsjeblieft..." Smeek ik zachtjes. Maar aan medelijden doet ze niet. Nooit. Ze trekt me overeind als ik niet uit mezelf naar de kooi toekruip. Ze pakt me bij mijn haar en sleept me richting de kooi onder de wandklok. Met haar knie manoeuvreert ze me door het kleine opening de kooi in. Dat ze me nog niet in elkaar ramt vertelt me maar één ding: het wordt nog veel erger. Op haar dooie gemak loopt ze naar de tafel. Angstig probeer ik te zien wat ze gaat halen, maar eigenlijk weet ik het wel.
"Ik denk dat ik er nog wel een beetje stroom in zit." Mompelt ze voor zich uit. Prompt begin ik te huilen.
"Nee, mama, nee! Alsjeblieft niet!" Gil ik. Ik kijk vluchtig om me heen om te kijken of ik ergens kan ontsnappen, er is alleen nergens een uitweg, natuurlijk niet. Ik kruip weg in het hoekje van de kooi en probeer mama's uithalen te ontwijken. Ik gil het uit als het zoemende apparaat mijn zij in brand zet. Alsof iemand tegen mijn haren instrijkt voel ik al mijn haren rechtovereind staan. Nog eens gil ik. De tranen stromen over mijn wangen als er nog een vlam door mijn lichaam trekt, beginnende vanuit mijn zij. Na dik vijf minuten is mama's schokapparaat pas leeg. Uitgeput snikkend zak ik tegen de spijlen van de kooi. Onhandig beweeg ik mijn zij weg van de rand om zeker te zijn dat die nergens tegenaanzit. Ik zie de brandplekken in mijn trui zitten, maar vind de kracht niet om eronder te kijken. Het bloed niet erg, maar brand als hel. Ik zucht, het brand niet alleen als hel, dit is de hel.