Ons geheim

III

10 jaar geleden

Ik word wakker van het geluid dat mijn moeder maakt bij het op bed gaan. Ik weet ook wel dat ze geen rekening met me houdt, dat doet ze nooit. Beneden hoor ik Josef huilen. Achter mijn ogen voel ik tranen branden. Ze gaat hem er echt de hele nacht laten zitten, alweer! En het is mijn schuld... Ik verstop me onder de dekens om me af te sluiten van alle vervelende geluiden. Maar het helpt niets: Na een half uur hoor ik mijn moeder zuchtende geluiden maken in bed en hoor ik Josef nog steeds huilen. Boos op mezelf sla ik mijn handen over mijn oren en knijp ik mijn ogen dicht. Ik moet wat doen! Ik voel een traan over mijn wang lopen. Ik kan hem daar toch niet laten zitten? Zal mama het sleuteltje beneden op de tafel hebben liggen? Dan kan ik hem eruit halen... Het is zo gevaarlijk dat ik huiver bij het idee. Als mama me betrapt zijn we er beiden geweest. Ik voel nog meer tranen lopen als ik denk aan wat ze dan gaat doen. Maar nu zit Josef in de kooi. Voor mij. Alweer. Ik trek mijn nachthemdje recht en veeg de tranen van mijn gezicht. Voorzichtig zet ik mijn blote voeten op de grond, ik ga Josef redden. Mijn hart klopt in mijn keel. Ik ben zo bang, dat ik bijna niet op mijn benen kan staan, maar toch ga ik door. Op mijn tenen sluip ik de trap af naar beneden, de gang door en de kamer in. Ik zie het sleuteltje naast de kooi op het tafeltje bij de bank liggen. Het getik van de wandklok vult de stille kamer. Met snelle voetstapjes ren ik over het krakende laminaat naar Josef toe.
"Cloé..." Fluistert Josef geschrokken. "Wat doe jij hier?"
"Ik kom je redden..." Fluister ik huilend. "Het spijt me zo Josef."
"Maakt niet uit Cloé! Ga terug naar bed, mama gaat ons vinden. En wat als ze me morgen in bed vindt in plaats van hier..." Met trillende vingertjes probeer ik het sleuteltje in het slot te krijgen. "Cloé ga weg!" Smeekt Josef, maar ik zet door. "Cloé alsjeblieft..." Fluistert hij, maar het piepende deurtje gaat net open. "Kom nou Josef!" Fluister ik net zo smekend. "Je moet mee naar boven, het was mijn schuld, je moet eruit, ik kan toch niet in slaap vallen als jij hier zit!" Huil ik nu.
"Te laat..." Fluistert Josef.
Geschrokken draai ik me om. Mama pakt me bij mijn rode haren en trekt me omhoog.
"Au, mama alsjeblieft..." Fluister ik smekend.
"Wat doe jij hier?" Vraagt ze, maar als ze het deurtje ziet, wacht ze niet eens meer op antwoord. Ik voel een vlakke hand over wang. "En wat doe ik met stoute kinderen?" Vraagt ze kattig.
"Die straf je." Mompel ik. Ze smijt me op de grond en trapt me richting de kooi. "Erbij in." Sist ze.
Bang kruip ik tegen Josef aan. Mama doet de kooi op slot.
"Nee!" Gil ik nog. "Mama!"
"Alsjeblieft!" Mengt Josef zich. Een kort geschreeuw stijgt op uit ons kooitje, maar mama loopt weg zonder om te kijken.  Ik begin te huilen.
"Nu is het weer mijn schuld..." Huil ik zachtjes.
Josef trekt me tegen zich aan en legt mijn hoofd op zijn schoot. Hij veegt met zijn duim de tranen weg en veegt met zijn andere vingers het  rode haar uit mijn gezicht. Hij legt zijn ijskoude hand op mijn wang.
"Het geeft niet..." Mompelt Josef. Maar ik hoor de twijfel in zijn stem.
"Jawel." Fluister ik. "Het geeft wel."