Ons geheim

IXL

"Er was een reden?" Vraag ik zacht. Josef knikt. Er was een reden, verdomme, een reden! Al die tijd al. Al die tijd die ik besteed heb aan het accepteren van dat er geen verdomde reden was... Terwijl er een was. Ik sta op het punt woest te worden, maar ik houd me in. Ik ben veel te nieuwsgierig.
"Mama werd zwaar depressief tijdens haar zwangerschap van jou." Ik knik. "Toen de ogenschijnlijke zwangerschapsdepressie niet overwaaide na de zwangerschap is ze aan de antidepressiva gegaan. Mama is toen verslaafd geraakt aan de happy pills die ze kreeg van de huisarts en heeft ze uiteindelijk vervangen door de gekleurde pillen die ze slikte." Ik luister in stilte. "Door die pillen werden haar psychoses alleen maar erger, ze kreeg waanbeelden en raakte er stukje bij beetje meer van overtuigd dat wij de oorzaak waren van haar ellende, nog voor ik drie werd heeft ze papa ervan overtuigd dat het goed was voor onze veiligheid, om ons zo af en toe in een kooi te stoppen. Daarna is het geëscaleerd: Ze kocht een taser, begon ons in elkaar te slaan en toen papa zelfmoord pleegde, waar ze ons overigens ook de schuld van gaf, heeft ze jaren rondgelopen met het idee ons van kant te maken. We besloten net op tijd bij haar weg te vluchten..." Josef wrijft met zijn handen even over zijn gezicht en daarna door zijn haar tot zijn handen in zijn nek liggen. Hij kijkt nadenkend omhoog.
"En de politie weet dit hoe?" Vraag ik zacht.
"Ze heeft het uitgekraamd, voor haar advocaat natuurlijk de uitgelezen kans om te zeggen dat ze geen straf maar hulp verdiende." Ik zucht geërgerd. Even is het ongemakkelijk stil. "Ik weet trouwens ook waarom ze zo'n hekel had aan je rode haar." Ik buig verbaasd naar voren.
"Haar oma had rood haar en die moest door de weeks vaak op haar passen. De oma was van de oude stempel en liet haar werken in plaats van spelen, daar is ze nooit overheen gekomen." Ik lach cynisch. Josef legt zijn arm om mijn schouders. "Ja, dat was precies mijn reactie." Lacht hij. "In vergelijking met wat ze ons aandeed valt dat nog wel een beetje mee..." Ik kruip nog dichter tegen Josef aan. Een poosje zitten we zo op de bank, in stilte.
"Dus ze dacht echt dat wij een soort duivels waren?" Vraag ik na een poosje te hebben nagedacht. Josef knikt.
"Dat is vastgesteld door een psychiater. Ze dacht echt dat wij de oorzaak waren van haar verdriet." Zegt hij zacht.
"Dus ze was echt gek." Mompel ik spottend. Josef knikt opnieuw.
"En ergens vind ik dat wel een rustgevende gedachte." Verzucht hij. Verbaasd kijk ik op. Josef staart met zijn azuurblauwe ogen naar de muur. "Want dat betekent, dat ze geen gewone gezonde moeder was en dat pleit er in ieder geval weer een beetje voor dat gewone gezonde moeders niet in staat zijn tot dit soort dingen. Ik heb heel lang gedacht dat wij het levende bewijs waren van het tegendeel..." Ik zucht en besef me dat hij een punt heeft. Mama was gek. En dat is maar beter ook.