Ons geheim

II

10 jaar geleden

In stilte lopen ik en Josef door de sneeuw naar huis. Met mijn hand klem ik mijn handschoen om Josefs handschoen. Ik zie onze schaduw voor ons in de witte sneeuw en heb zin om neer te vallen en voor altijd die schaduw in de sneeuw te blijven. Maar dat kan niet. Ik moet naar huis en mijn moeder vertellen dat de vlecht waar ze deze morgen zo haar best op had gedaan eruit is en dat ik sinds de pauze al rondloop met mijn haar los, dat ik een onvoorzichtig, onopgevoed kind ben en mezelf moet leren beheersen.
Josef ziet de angst in mijn ogen.
"Ik zei toch dat ik het op zou lossen?" Fluistert hij. Maar ik zie de angst in zijn ogen ook en geloof hem niet.

Tegen elkaar aangedrukt sluipen we achterom het huis om naar binnen te gaan. De blik van mijn moeder ontwijkend hang ik mijn jas op, maar voor ik mijn schoenen uit kan doen is het al te laat.
"Wat heb je met je haar gedaan!?" Roept ze terwijl ze me, aan mijn haar notabene, de kamer intrekt. "Wat heb je met dat godsgruwelijk rode haar van je gedaan?!" Buldert ze nogeens. Ze duwt me op de grond. Achter mama zie ik haar witte poeder in rijtjes liggen op de tafel. Achteruit kruipend vertel ik piepend het verhaal over George, maar ik weet dat het niet uit zal maken. Ze schopt me richting de ijzeren hondenkooi. "Erin." Sist ze koud. Huilend kruip ik richting de kooi: Bang opkijkend en de schoppen van mama ontwijkend.
"Ik heb het gedaan." Hoor ik plotseling een piepend stemmetje zeggen. Josef kijkt bang om het hoekje van de deur. Zijn azuurblauwe ogen kijken bang tegen mijn moeder op. "Ik heb haar haar los getrokken, Cloé kon er niets aan doen." Zijn stem bibbert angstig. Mijn hart slaat een slag over, hij doet het wéér, voor mij... Mijn moeder kijkt een seconde verward om zich heen.
"Jij, naar je kamer." Commandeert ze terwijl ze in mijn richting wijst. "Jij, hier." Zegt ze terwijl ze Josef bij zijn arm pakt. Bang ren ik langs Josef. Als we elkaar aankijken beginnen we beiden hartstochtelijk te huilen. Ik pak Josefs arm vast in het voorbijgaan en probeer hem nog vast te houden, maar Josef wordt in het hokje opgesloten en ik word richting mijn kamer geduwt.
Het geschreeuw van beneden raakt me tot diep in mijn hart. Mama schreeuwt, Josef gilt. Ik weet wat ze aan het doen is en ik weet hoe zo'n zeer het doet.

Pas tien minuten later durf ik naar beneden te komen. Om het hoekje van de gangdeur kijk ik wat mijn moeder aan het doen is. Ze zit weer rustig aan de tafel. Het enige wat klinkt is het tikken van de oude wandklok.
"Cloé!" Hoor ik een gebroken stemmetje vanuit de hoek van de kamer. Ik zie de brandplekken in zijn t-shirt van ver af al zitten.
"Josef!" Ik trek een sprintje naar de kooi en sluit mijn vingertjes om de spijlen van het hokje. Ik steek mijn pink uit. Josef haakt zijn pink om die van mij. En zo blijven we stil zitten. Samen laten we onze stille tranen lopen. Samen.