Ons geheim

XLII

"Alice Freuder!" Ik was van plan het subtiel aan te pakken, maar mijn plan verdwijnt als sneeuw voor de zon zodra ik haar zie. Alice draait zich om. Haar gezicht betrekt als ze me ziet. Ze verontschuldigd zich bij het groepje meiden en rent naar me toe.
"Ik dacht dat jij niet op school zou komen vandaag." Zegt Alice gemaakt verrast.
"Je weet waar ik het over wil hebben of niet?" Vraag ik knarsetandend. Alice zucht en haalt de grijns van haar gezicht.
"Cloé, doe redelijk, ik kon toch onmogelijk weten dat uitgerekend mijn oma de chanteur was? Iedereen weet dat ik er niets aan kon doen."
"O dus iedereen weet het ondertussen." Snauw ik. Diep in mijn hart weet ik dat ze gelijk heeft, maar ik ben zo boos op haar oma dat ik niet weet hoe ik dat moet laten blijken. Alice kijkt gefrustreerd de lucht in.
"Nou, weetje? Je hebt gelijk dat ik niet had moeten praten, maar het is niet mijn schuld dat Josef opgepakt was." Ik kijk alleen maar gefrustreerd naar mijn schoenen, natuurlijk kan ik Alice onmogelijk de schuld geven, wat dacht ik toen ik op hoge poten naar school stapte vanmorgen? En waarom vanmorgen? Omdat ik gisteren nog niet zo in de shit zat als vandaag? En ik me door de stress daarvan nog minder kon beheersen dan gisteren?
"Nou, ik praat wel weer met je als je bent bijgedraaid." Verzucht Alice bot als het te lang stil is. Ze draait zich om en wil weglopen.
"Sorry." Mompel ik. "Ik..." Mijn telefoon gaat af. Verbaasd en me afvragend wie me op dit uur zou bellen, trek ik mijn mobiel uit mijn zak. Het is mevrouw Van Echten. "Sorry, deze moet ik oppakken." Verontschuldig ik me richting Alice. Fronsend neem ik op.
"Hoi?" Zeg ik vragend.
-"Je kunt je spullen pakken, we hebben een plek voor je." Valt ze met de deur in huis. Ik zucht hoorbaar. "Je krijgt alle informatie in een mail, afgesproken? Ik heb met Josef afgesproken dat hij jou ook nog even belt, want hij wist niets van de overplaatsing? Mind you, hij is heel teleurgesteld." Ik zucht schuldbewust en knik langzaam.
"Oké..." Verzucht ik. "Doei..."
-"Daag." Zegt mevrouw Van Echten. Ik hang op en zucht.
"Sorry." Mompel ik opnieuw tegen Alice. "Ik ehm, ben gestrest en ik word overgeplaatst en het is gewoon allemaal shit op dit moment." Verklaar ik hoofdschuddend. "Ik heb eergisteren gehoord dat jou oma de chanteur is en toen ik gistermiddag naar het jeugdzorg-gebouw werd gesleept en ik opnieuw bot op straat werd gezet ben ik geflipt en heb ik spontaan besloten eens flink boos te worden op jou. En dat slaat natuurlijk nergens op. Sorry." Alice knikt zuchtend.
"Ik snap het meid, maar, je had mijn preek even nodig." Voegt ze aan haar actie toe. Ik knik.
"Josef gaat zo bellen." Zeg ik zacht. "Wil je alsjeblieft hier wachten? Hij wist nergens van en hij gaat zo boos worden..." Alice schenkt me een medelevende glimlach.
"Tuurlijk." Zegt ze. Ik voel pas dat er tranen van vermoeidheid over mijn wang lopen als Alice ze voor me wegveegt.
"Jij zit er echt helemaal door of niet." Zegt ze. Ik knik zuchtend. Als mijn telefoon opnieuw gaat slaat Alice een arm om me heen.
"Hey Josef." Zeg ik zacht.
-"Cloé? Hoe heb je dit gedaan?" Ik weet niet zeker wat ik van zijn toon moet denken. "We hadden het samen kunnen doen, waarom heb je niets gezegd?" Wederom kan ik niks uit zijn toon opmaken...
"Sorry." Mompel ik.
-"Waar zou je sorry voor zeggen?" Vraagt Josef verbaasd.
"Omdat ik zo stom ben en mezelf zo in de shit heb gewerkt." Mompel ik.
-"Wat heeft mevrouw Van Echten jou verteld? Het lijkt wel of je helemaal niet blij bent."
"Waar zou ik blij om moeten zijn? Ik word wéér uit huis geplaatst, ik moet misschien wel naar het opvangcentrum en..." Ik word ruw door Josef onderbroken. Het shockeert me zo wat hij zegt dat ik stil val. Josef hangt op. Langzaam laat ik de telefoon zakken. Alice kijkt me vragend aan. Met grote verbaasde ogen kijk ik haar aan en vlieg ik haar om de hals. Van opluchting vallen er twee tranen uit mijn ogen op haar jas.
"Ik..." Stotter ik verbouwereerd. "Ik word overgeplaatst naar..." Alice pakt me bij mijn schouders en kijkt me aan.
"Zeg dan!" Zegt ze opgewonden. Ik begin spontaan te lachen.
"Ik word overgeplaatst naar Josef!"