Co skrywa w sobie prywatna szkoła z internatem?
Ten budynek stwarza pozory i może się wydawać idealnym miejscem, o którym śnią młodzi ludzie, ale te ściany skrywają wiele tajemnic. Uczniowie tworzą hierarchię, która potrafi zniszczyć najsłabszemu ży...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Hanna marszczy brwi i z widocznym oburzeniem na twarzy ogląda się przez ramię, gdy ktoś łapie ją za nadgarstek i zatrzymuje w połowie kroku.
Chłopak z artystycznym nieładem na głowie wpatruje się w nią szeroko otwartymi oczyma. Jego usta otwierają się i zamykają, jakby chciał coś powiedzieć, lecz nie jest w stanie. Mimo że jego cera jest jasna, to jeszcze bardziej blednie na widok młodszej uczennicy.
Wygląda na mocno wstrząśniętego.
Dziewczyna traci coraz więcej cierpliwości, kiedy on stoi w miejscu. Trzyma ją za rękę i nie zamierza nic powiedzieć.
- Kiedy wróciłaś? - wykrztusza, gdy nabiera wystarczająco dużo odwagi, aby się do niej odezwać.
Brunetka mruga powiekami, uważnie mierząc go wzrokiem. Zastanawia się, czy rzeczywiście istnieje szansa na to, że go zna czy może z nim jest coś nie tak?
- Słucham? - W jej głosie wyczuwa krztę rozbawienia. - O czym ty mówisz?
Nie zważając na reakcje dziewczyny, bierze ją w ramiona i mocno przytula do siebie, opierając brodę na czubku jej głowy.
Przechodzący korytarzem uczniowie, natychmiast interesują się tą dwójką, szepcząc między sobą i zastanawiając się, kim jest nastolatka, której w tak krótkim czasie udało się zbliżyć do nieprzystępnego Jina.
- Tęskniłem za tobą, Hanna - szepcze, zamykając powieki.
Zna jej imię.
Przygnieciona twarzą do jego klatki piersiowej, nie może wydobyć z siebie żadnego słowa.
- Ostatnie trzy miesiące były koszmarem. Martwiłem się o ciebie, nie wiedziałem, gdzie jesteś i czy wszystko z tobą w porządku. Myślałem, że już nie wrócisz...
Hanna gwałtownie odpycha od siebie chłopaka.
- Nie rozumiem, dlaczego po przyjściu do tej szkoły trafiam na samych dziwaków. Najpierw ten brutalny chłopak, a teraz ty... czy wy oszaleliście od nadmiaru ciężkiej nauki?
Jin mruga powiekami, będąc oszołomiony jej odpowiedzią.
- Hanna, czy to któraś z twoich gierek? - Na jego twarzy pojawia się wymuszony uśmiech. - Często to robiłaś, więc... czy ty próbujesz się na mnie odegrać? Za to, że przyczyniłem się do rozstania naszych rodziców?
- Słucham!? - Jej oburzenie jest tak głośne, że gromadzi coraz większą publiczność.
Jin lustruje ją wzrokiem.
- Widzę, że wraz ze zmianą wyglądu, zmieniła się także twoja osobowość.
- Czego ty ode mnie chcesz? - mówi rozdrażnionym głosem. - I skąd wiesz, że wcześniej byłam blondynką?
Tym razem to dziewczyna blednie. Pierwszą myślą, jaka przychodzi jej do głowy to: czy stanęła twarzą w twarz z obsesyjnym wielbicielem?
Chłopak prycha pod nosem, uważając, że jej żarty w ogóle nie są zabawne.
