Lotnicy; Krokiem w przód zaczniemy naszą wolność[SnK]

Księga Demetrii. Trzy. [Część druga].

– Atsushi nie robił problemów? – pytam, trzymając w dłoniach kubek z kawą, którą raczył się podzielić kapral. W odpowiedzi ten rzuca mi długie spojrzenie pełne zirytowania.

– Ten smarkacz zwiał już dwa razy – odpowiada, poprawiając koc, który przyniosłam. – Żandarmi się na niego skarżyli.

– To mnie mało interesuje – przyznaję. – Jak przyszedłeś, ile cię trzymał? – dodaję zaciekawiona, na co dostaję pstryczka w nos. Prychając, łapię się za obolałe miejsce, aby westchnąć i przejść do właściwego tematu. – Kto usłyszał o Syriuszu? – Widząc jego uniesioną brew znad kubka, macham leniwie ręką, dokańczając pytanie. – Mur Syriusza, moje Szaleństwo. Ilu usłyszało o tym?

– Cały mój skład, okularnica i kilku jej ludzi – rzuca, jakby to nie miało znaczenia. – Opowiedział o tym, czym się stałaś, Corvus – dodaje, spoglądając na mnie. Wpatrując się teraz w kubek, nostalgicznie się uśmiecham na wspomnienie tego dnia. Dnia, w którym było mi już wszystko jedno, ponieważ również to wszystko straciłam.

Oprócz władzy nie posiadałam już nic, aż do momentu, w którym oświadczyłam, iż aktualny skład jest ostatnim. Bez matki, bez brata i bez opiekuna byłam jedynie przerażoną dziewczynką, dzielnie trzymającą się czyjejś niewidzialnej ręki, która należała – jak się później okazało – do Ezry.

Marszczę brwi. Opiekun? Chodzi o Marissę?, zastanawiam się, czując na sobie wzrok kaprala. Kiedy na mojej głowie pojawia się dłoń i czochra mi włosy, krzywię się lekko i odwracam do Levia, patrząc na niego, jak na idiotę. Otwierając usta, aby spytać, po co to zrobił, natychmiast je zamykam, stwierdzając, że lepszym pytaniem będzie, czy spytać się go o podziemie teraz, czy kiedy dowiem się czegoś więcej.

Jednak, znając do pewnego stopnia jego inteligencję, i tak już pewnie zorientował się, że mam jakieś informacje i tylko czeka, aż się z nimi ujawnię.

– To było fajne – przyznaję w końcu, zabierając głos i wywołując tym przewrócenie oczu u kaprala. – Dowódca Hange by powiedziała, że się o mnie troszczysz, jak brat. – Mrużąc oczy, dostrzegam, jak kącik jego ust drgnął, słysząc ostatnie słowo. – Jesteś świadom, że już coś wiem, prawda?

– Gdybym jej nie posiadał, nie siedziałbym tu z tobą i nie słuchał twojego marudzenia – odparowuje spokojnie, wbijając kobaltowe spojrzenie w ścianę. – Co dokładnie wiesz? I kogo mam uciszyć?

– Strata bliskich jest najbardziej bolesna – rzucam cicho, bawiąc się kubkiem i zaciągając tym wspaniałym, acz słabym, aromatem. – Przywiązujesz się do nich, ponieważ takie jest prawo. Twój umysł zaczyna postrzegać nieznajomych jako osoby, które musisz chronić za wszelką cenę, a kiedy już przychodzi moment, w którym je tracisz, stajesz się słaby. Serce zaczyna ci mocniej bić, robisz się blady, masz ochotę zemdleć, ponieważ nagle pikanie zanika. Przez twój umysł przelewają się obrazy szczęścia, a ty natychmiast pojmujesz, że nic już nie zrobisz. I czujesz nienawiść – opowiadam lekko, bazując na własnej osobie, na co on mi pozwala. – To czułeś po stracie Farlana i Isabel?

– Corvus – zaczyna powoli i chyba porzuca swój pomysł, ponieważ zamyka jedynie usta – dokładnie to czułem.

Rozmowę mogę uznać za zakończoną?, myślę, wypijając kolejny łyk. Jednak kiedy żadne z nas nie wstaje, tylko siedzi, wspominając ostatnie godziny oraz słowa w siebie rzucone, mimowolnie się uśmiecham. Czy kiedy odejdę, również to będziesz czuć?, zastanawiam się, wpatrując w Levia. Czy jeśli Radni naprawdę mnie zabiją, zapłaczesz za mną?

Kręcąc głową, natychmiast stwierdzam, że to niemożliwe. Mimo tego, że w jakiś sposób się dogadujemy, nie ma takiej siły, która kazałaby jednemu płakać za drugim. I aby odrzucić te myśli, skupiam się teraz na ciszy, jaka panuje, a jaką rzadko posiadałam w Midorium. Jakiej już nie odzyskam, pomimo chęci. Wypadałoby również zorientować się, czy ktoś popłynął sprawdzić, jak się ma nasza była utopia, która miała być kiedyś dla ludzi rajem wolnym od olbrzymów.