YETENEK OKULU (1 & 2)

27. "McGregor'da Yaşananlar"

2. KİTAP 27. BÖLÜM

Tüm dünya, McGregor Yetenek Okulu'nda yaşanan olaylara tanık oluyordu. Gardiyanları duyup, inanmayan insanlar bile ağızları açık izliyordu haberi. Asıl şaşırtıcı olan ise McGregor'daki canlı yayın, dakikalar içerisinde neredeyse tüm yetenek okulları tarafından duyulmuştu.

"Şimdi inanıyor musun, baba? İnanmaz zorundasın!"

"Peki, onlar size hiç zarar vermedi mi?" diye sordu Bay Autt, şaşkınlıkla.

"Verdiler." dedi Victoria. "Taşıyıcı Gardiyan'ın sırtında büyük bir kılıç var. Kılıcı yerinden çıkarıp, sırtındaki boşluğa sokabilen kişi, Gardiyanları kontrol edebiliyor. Pars bunu başarmıştı. Gardiyanları bize karşı kullanmaya çalıştı. Ancak biz, bir yol bulmak için şehre gittik. O, McGregor Yetenek Okulu'nun yönetimini ele geçirip, bizi ve bu okulu yok etmek istiyordu. Buna izin vermedik. Blake, Gardiyanların kontrolünü ele almayı başardı."

"Gerçekten, aklım almıyor. Gerçekten, çocuklar."

"Öyleyse devamını anlatmalı mıyız? Çünkü inanın bana, şu an çok daha kötüsüyle baş başayız."

"Her şeyi anlatın."

"Blake kontrolü ele aldıktan sonra Gardiyanlar, ona ve bize itaat etmeye başladılar." dedi ve devam etti Jason. "Ancak bir bakıma onlar, Karanlık Ordunun buraya gelmesine yol açtı."

"Karanlık Ordu mu?"

"Çoğu insan bunun bir efsane olduğu söyler. Özü ateş olan bir ordu. Karanlık Askerlerden oluşan ve insanları avlayıp, geriye kalan herkese unutturan bir ordu. Ne yazık ki, bir dostumuzu kaybettik. O bunu size kanıtlayabilirdi."

O anda pencerenin hemen arkasında, dışarıda inanılmaz bir şekilde alev püskürtüsü meydana geldi. Bay Autt, neredeyse kalpten gidiyordu. Öyle ki arkada biri çoktan bayılmıştı. Gençler geleni tanıyorlardı. Bu Decales'tı.

"Tanrım, bu da neyin nesi?"

"O, Decales. Bir Karanlık Asker. Daha doğrusu, bir Karanlık Asker birliğinin lideri. Bekle, onu görebiliyorsan..."

"Endişelenme." dedi Decales. "Sadece size yardım etmek için burdayım. Ayrıca sadece onlara görünüyorum. Kameralar beni göremez."

"Onları almayacaksın, değil mi?" diye sordu Blake.

"Hayır. Yardım edebildiysem, şimdi gitmeliyim."

"Bekle, Decales. Bunu neden yaptın?"

"Çünkü ortak bir dostumuz öldü. Bir Karanlık Askerin ölümü, tüm Karanlık Askerleri etkiler. Hayalet Takım, kendisi için dua etse iyi olacak."

Ardından alevler içinde ortadan kayboldu, Decales. Söyleyecek söz bulamıyordu, Bay Autt. Dilini yutmuş gibiydi.

"İşte gördünüz." dedi Mona. Hikayeyi devam ettirdi. "Karanlık Ordu burdaki herkesi aldı. Ancak Yetenek-10 sınıfı bir kez daha galip geldi. Tabi, bu yolda kaybettiklerimiz de oldu. Eva, Elis, Daniel, Charlie, Ken, Marvin... Ama inanın bize, hiçbiri bunun uğrunda ölmekten üzüntü duymazdı. Bu sınıfta, bu yolda ölen herkesin son sözü Yetenek-10 sınıfında olmaktan her zaman gurur duyacağım oldu."

Gözyaşlarını tutamamıştı Mona. Ancak hala anlatacak çok şey vardı. Jessie devam etti.

"Bu sınıf, bu okul, o kadar çok şeyi değiştirdi ki... Bu yüzden, mücadele etmeye devam etmek için bir kez daha burda olmayı kabul ettik. Ben kendimdeki değişimlere bile inanamıyorum, gerçekten. Bazen diyorum ki; böylesine bencil, kendini beğenmiş, küstah bir kız nasıl oldu da bu hale geldi? Şimdi kimse bizi bunları dünyayla paylaştığımız için pişman edemez. Biz bunu şöhret için yapmadık. İnsanlar dünyada böyle şeylerin olduğuna bilmeli. Yetenek-10 sınıfının bu yolda hayatını kaybeden hiçbir üyesi sonsuza dek unutulamaz."