YETENEK OKULU (1 & 2)

41. "Esrarlı Masa"

2. KİTAP 41. BÖLÜM

Tuhaf tıkırtılar duyarak uyandı Liza. Yeni yatakhanesine hızla adapte olmaya çalışıyordu ancak aklı sürekli akşam üzeri yaşadıkları olaydaydı. Süvarilerin uyarıları giderek ciddileşiyordu. Ve şimdi duymaya başladığı tuhaf tıkırtılar, içine bir korku salmıştı.

Daha fazla dayanamadı ve yatağından çıktı Liza. Diğer tüm kızlar uyuyorlardı. Bir an onları da uyandırmayı düşündü ancak belki de basit olan bir şey için alarm vermek istemiyordu. Çekmecesine bıraktığı el fenerini aldı ve yatakhaneden çıktı. Ortak salonda veya tuvalette kimse yoktu. Yine de tıkırtılar duyulmaya devam ediyordu. Ortak salondan çıktı. McGregor'un geceleri insana ürperti veren koridorlarında yürümeye başladı.

"Nerden geliyor bu ses?" diye sordu kendi kendine.

Sadece yürümeye devam ediyordu. Garip bir şekilde, ayakları onu bodrum katına götürüyor gibiydi. Ve garip bir şekilde, tıkırtıların bodrumdan geldiğinden emin olmuştu. Hızla atmaya başlamıştı kalbi. Bodrum katının kapısını araladı ve içerdeki derin karanlığı izlemeye koyuldu. Ancak o karanlığa bakarken kapı, aniden şiddetle kapanıverdi. Korkuyla arkasında dönüp kaçacaktı ki, orda onu bekleyen bir Karanlık Asker olduğunu fark etti. Olduğu yerde kaldı Liza. Ağzından birkaç kelime çıkabildi. Titreyen sesiyle konuştu.

"Ne istiyorsun?"

"Yardım etmek."

"Yardım etmek mi? Ne için?"

"Sizi korumak için."

"Kimden? Dolunay Süvarilerinden mi?"

"Yanlış vakitte gelen ölümden."

"Yanlış vakitte gelen ölüm de ne demek oluyor?"

"Sizi bozulan dengeden korumalıyım." dedi Karanlık Asker, sesini yumuşatarak.

"Neden bunu yapmak istiyorsun ki?"

O anda Karanlık Askerin aklına revirde Victoria'yı gördüğü o ilk an geldi. Belki onun için. Belki de gerçekten yardıma ihtiyaçları olduğu için.

"Çünkü geride bırakmak bizim işimiz değil."

"Doğruyu söyle bana. Neden yardım etmek istiyorsun."

"Bu artık benim görevim."

"Hayır, değil. Onun için yardım ediyorsun, değil mi?"

"Kimden bahsediyorsun."

"Kimden bahsettiğimi çok iyi biliyorsun." dedi Liza. "Ona zarar gelmemesi için."

"Ben sadece yardım etmek istiyorum."

"Bunun sonunu görmeye çalışıyorum ama henüz görebildiğim tek şey, karanlık. Ve bunun anlamını da biliyorum. Eğer gerçekten onun için yardım etmek istiyorsan, kader normale döndüğünde bunu yapmalısın."

"Belki de yeniden insan olmalıyım." dedi Karanlık Asker, sakin sesiyle.

"Olacağını biliyorum. Burda kalıp, bize yardım edeceğini de. Decales sana inanacak. Ancak zamanı var."

"Olayların sizi de bulması için kızın burda olması gerekmiyor. Süvariler dönüyorlar. Yardımıma ihtiyacınız olacak."

"Pekala. Öyleyse o zamana kadar diğerlerine görünme. Çünkü bunu nasıl açıklayabileceğimi bilmiyorum."

"İhtiyacınız olduğunda burda olacağım." dedi Karanlık Asker ve ardından alevler içinde ortadan kayboldu. Liza ise korkuyla bir kez daha arkasına döndü. Kapı kapalıydı ve tıkırtılar da kesilmişti. Hızla ortak salona geri döndü.