YETENEK OKULU (1 & 2)

26. "Gardiyanları Tanımak"

26. BÖLÜM

Yetenek-10 sınıfı hiç beklemediği şekilde uyanmıştı sabah. Etraf inanılmaz soğuktu ve sarmaşıklar düne göre iki kat daha uzundu.

"Eğer devam ederse burada sıkışıp kalacağız, çocuklar." diye uyardı Jessie.

"Ben çok üşüyorum, ısıtacak bir şeyler yok mu ki?" diye sordu Mona ve Jason hemen içerideki metal çöp kutusunun içinde bir ateş yaktı. Pencerelerde sadece perde olduğu için ısınmaları kolay olmuyordu.

Bir anda Daniel, "Eva'yı çok özledim." diye girdi söze. Ardından devam etti. "Ölürken yanında olamadım ve onu bir daha göremeyecek olmaktan nefret ediyorum."

"Bizde onu çok özledik, Daniel. Ama şunu bil ki, o gittiği yerde de mutlu. Arkadaşları için ölmekten mutlu." diye nasihat verdi Blake.

"Pekala gençler, artık şu kitabı okumalıyız." dedi ve üzerinde eğik harflerle Amacı Belli Olmayanlar, Gardiyanlar yazan kitabı eline aldı Jason. Sonra, "Başlıyorum." diye ekledi.

"Bundan çok uzun zaman önce, 1943 yılının başlarında yetenek okulları birbirleri arasında büyük bir rekabet içindeydi. Bu büyük rekabetin lideri McGregor Yetenek Okulu'ydu ki, onun başarısını hazmedemeyen Colydor Yetenek Okulu, temelini yalnızca kendisinin bildiği bir makine üretmeye başladı. Ürettiği makine gerçekten çok büyüktü ve inanılmaz derecede güçlüydü. Colydor, ona Gardiyan adını verdi. Onun sayesinde rekabette arayı fazlasıyla açarak öne geçti. Ardından buna doyamadı ve beş yeni Gardiyan daha yarattı. 1943'ün soğuk kışı aslında bir dehşete dönüşmüştü. Gardiyanları gerçekten tuhaf yapan özelliklerinden biri de, bir robot mu yoksa gerçekten kalesini korumak için savaşan bir şövalye mi bilinememesi. Henüz kocaman zırhını çıkarabilecek olmadı. Ancak Colydor, Gardiyanları yaratıp dünyaya saldığı için çok pişman oldu."

"Doğrusu bir an için kendimi o anı yaşıyormuş gibi hissettim." dedi Victoria.

"Bende öyle." diye onayladı Vanessa. Ardından Blake buna bir anlam verebildi.

"Sanırım hepimiz öyle hissettik. Onlarda farklı bir şey var. Zamanı hızlandıran, çıkardıkları sesleri sanki yanımızdaymış gibi duymamızı sağlayan, farklı hissettiren bir şey."

"Anlamıyorum, fantastik bir dünyada yaşamıyoruz. Nasıl oluyor da bizi bu kadar etkileyebiliyorlar?" diye sordu Gwen.

"Cevabı işte burada." dedi kitabı işaret ederek Jason. Ardından okumaya devam etti.

"O kış, bütün Gardiyanlar bir araya toplandı. Colydor artık kazanacağına ve rekabeti bitireceğine inanıyordu ancak hiçbir şey beklediği gibi gitmedi. Gardiyanlar bir araya geldiklerine Colydor'un bile tahmin edemeyeceği bir şey yaptılar. Bir olup, öylece ortadan kayboldular ve uzun bir süre boyunca onları yeniden kimse görmedi. Ta ki, 1945 yılının baharına kadar. Dört ay boyunca bütün gözlerden uzak olan Gardiyanlar, geri döndüklerinde artık neler yapabildiklerinin ve kim olduklarının farkındaydılar. İki yıl içinde yetenek okulları arasında hala devam eden rekabetin içindeki tüm okulları işgal etmeyi başardılar ve bu süre içinde kimse onları durduramadı. Ya da durduracak cesareti bulamadılar."

"Ama şimdi biz yapacağız. Onları durduracağız." dedi Victoria. Jason okumaya devam etti.

"Gardiyanlar, işgal ettikleri tüm okullarda gerçekten çok uzun süre kaldılar ve bu süre öğrencileri delirtmeye, psikolojilerini bozmaya yetti. 1956 yılında aniden çekip gittiler. Ancak gerilerinde bıraktıkları öğrenciler yıllarca psikolojik tedavi gördü."