Çok Aşık

100.Bölüm

Ben: doktor bey, Feyza nasıl?

Hepimiz nefeslerimizi tutmuş doktorun ağzından çıkacak olan cümlelere odaklamıştık.

Doktor: ameliyat şimdi bitti. Hastanızın durumu şuan için iyi gözüküyor. Korkulacak bir şey yok.  Bu evreden sonra uyanmasını bekleyeceğiz hep birlikte.

Derin bir nefes alıp verdim. Ellerimi yüzüme kapadım.

Ben: şükürler olsun.
Azra merve: duydun mu okan? Korkulacak bir şey yokmuş.
Okan: duydum hayatım duydum.
Serter: ben size demedim mi feyza güçlü kızdır, bizi bırakıp bir yere gitmez diye?

Sertere sarıldım.

Serter: her şey cok daha güzel olacak. Merak etme.
Ben: inşallah.

Doktora döndüm.

Ben: peki ne zaman uyanır?
Doktor: bu hastamızın gayretine bağlı. Bu akşam da uyarabilir birkaç gün sonra da. Zaman veremiyorum. Lakin bilmenizi istediğim birkaç şey var.
Ben: nedir?
Doktor: ameliyata bağlı olarak bazı durumlarla karşılaşabilirsiniz. Örneğin şiddetli baş dönmeleri, mide bulantıları, denge bozuklukları ve geçici hafıza kaybı.
Ben: geçici hafıza kaybı mı?
Doktor: evet. Kafa travması geçiren ve ameliyat olan hastalarımızda sık sık görülen bir durumdur. Hasta geçici olarak hafızasını kaybeder. Sizi, arkadaşlarını ve çoğu şeyi hatırlamayabilir.
Ben: peki bu, bu çok uzun sürer mi?
Doktor: korkmayın çok uzun süren bir durum değil. Iyilesmeye bağlı olarak hastanın hafıza parça parça da olsa yerine gelecektir. Burda iş size düşüyor. Bununla baş etmeyi iyi bilmelisiniz.
Ben: peki. Teşekkürler.

Doktor yanımızdan uzaklaşırken ben, hala doktorun söylediklerini anlamaya çalışıyordum.

Cansu: merak etme. İyileşti ya. O yeter bize. Hem doktor ne dedi, zamanla yerine gelirmis hafızası.

Cansu içimden geçenleri anlamış gibiydi.

Ben: evet. Şükürler olsun ki iyileşti. Şimdi uyanmasını bekleyeceğiz.

Biz konuşurken Feyzayı ameliyathaneden çıkarıp müşahade altına almak için tekrar yoğun bakıma götürdüler.

Ben: ben yukarı çıkıyorum. Kızıma annesinin iyileştiğini söylemem lazım.

Diğerlerinin yanından ayrılıp kızımı görmek için üst kata çıktım. Masum meleğim öylece yatıyordu.
Elimi cama yasladım.

Ben: kızım... ben geldim. Sana çok güzel bir haberim var. Anne iyileşti. Sadece biraz uyanmasını bekleyeceğiz. Ondan sonra hep bizimle olacak.

Elimle yüzümü sildim.

Ben: güzel bebeğim. Arya'm. Keşke sende çabucak toparlasan. Seni kucağıma alsam. Doya doya koklasam...

Biraz daha Arya'yı seyrettikten sonra içeriye girmek için gelen hemşireyi görüp yanına gittim.

Ben: merhaba. Üç numaralı kuvezde yatan bebeğin durumunu soracaktım ben.
Hemşire: tabi, bebeğin nesi oluyorsunuz?
Ben: babasıyım.

Hemşire bebeğin nesi oluyorsunuz diye sorunca "Babasıyım." Demek bir an için tuhafıma gitmişti. Ben onun babasıydım. Baba olmuştum. Henüz buna sevinmemiş ve şaşkınlığını yaşayamamışken  çoktan alışmış olduğumu farkettim.