Banginho Stories

~10~

-Lee Minho-

"Sonra da kalktı ve seninle vedalaştıktan sonra gitti, öyle mi?"

Sadece kafamı salladım.
Ne kadar da kötü bir durumdu bu düştüğüm. Sanki, yanlış bir şey yapmışım ya da söylemişim gibi hissediyordum. Ama düşününce, ne dediyse onu tekrar etmiştim ben. Bunda nasıl bir yanlış olabilirdi ki?

"Tam o anda dudaklarına yapışman gerekiyordu. Aklın nerdeydi?"

Bu iki oluyordu ama!
Boynumun altındaki yastığı alıp ona attığımda bu sefer tutmuş ve çok mükemmel bir şey başarmış gibi sırıtmıştı.

"Sen ne düşünüyorsun Jeongin? Abinden hayır yok."

"Muhtemelen kafası karışmıştır. Sonuçta bu zamana kadar birbirinize kin kusuyordunuz ama bir anda başka bir gözle bakmaya başladınız ikiniz de artık."

Mantıklı.
Ne yapmam gerekiyordu peki?

~

Minho
Neden kaçıyorsun benden?

Chan
Merhaba Minho, nasılsın?

Minho
Yapma ama eskisi gibi mi olalım yani. Sen böyle tepkiler verince ne düşüneceğimi şaşırıyorum ben.

Chan
Eskisi gibi mi olmak istiyorsun?

Nasıl tepkiler veriyorum ki?

Minho
Hayır tabiki. Boşuna mı özür diledim herkesten.

Bütün gün köşe bucak kaçtın benden Chris. Oyun oynama.

Chan
Kaçmıyorum. Sadece biraz zamana ihtiyacım var.

Minho
Peki.
En azından ufak da olsa bir açıklama yapabileceğin kadar değerliyim senin için.

Chan
Tabiki öylesin. Dediğim gibi, azıcık bir zaman istiyorum sadece. Kafamdaki soru işaretlerini yoketmem gerek.

Minho
Peki dedim?
Sen bazı şeyleri netleştirene kadar byby.

-Bang Chan-

Bu kadar zor olacağını tahmin etmemiştim.
Karar vermenin, bazı hislerin adını koymanın. Hayata bir kere geliyorduk ve bence, yaşamalıydık. Kararlar, bize dert olmamalıydı.

Minho için birçok düşünce vardı aklımda. Evet, başından beri birbirimizi sevmiyorduk. Hatta bir yarışa girmiştik. Beni rezil etmişti, karşılık vermiştim. Arkadaşlarını kullanarak arkadaşlarımı kırmıştı. Ben de bileğini incitmiştim. Evet, fazla kaoslu bir ilişkimiz vardı. Tabiki böyle düşününce, 'hayır, ona karşı hissettiğim bu şey asla hoşlanma olamaz' diyordum. Sonra başka bir taraftan gelen bir ton soru, bu düşüncemin önüne geçiyordu.
Mesela; neden gülüşünü gördüğümde göğsümün ortasına anlamlandıramadığım bir sıcaklık yayılıyor, neden her an 'babasıyla sorun yaşadı mı acaba' diye düşünüyordum ya da neden bakışları anlam dolu ve dayanılmaz geliyordu? Bir de, neden onu öpmek istiyordum?

Sorularımın hiçbirine yanıt bulamayarak banyodan çıktıktan sonra hızlıca giyindim.
Mutfağa inip kendime, kış olması umrumda değildi, bir dondurma aldım ve salona geçip kanalları gezmeye başladım.
Ailemden uzak olmak kötü hissettiriyordu ama yalnızlığın da başka bir tadı vardı.